نسل بعدی فضاپیماهای ناسا، ایمن ترین سیستم نجات فضانورد را دارا خواهد بود. این سیستم مدرن ترین نسخه از سیستم قابل اعتماد آپولوست. سیستم پرتاب نجات Orion همانند آپولو به سرعت کپسول سرنشین را از نوک راکت آرس (Ares-I) جدا می کند همچنین حتی اگر در صفحه پرتاب و یا در طول مسیر صعود به مدار شرایط اضطراری پیش آید، عمل خواهد نمود.
همانطور که مهندسین ناسا در حال کار بر روی سیستم پرتاب نجات Orion هستند، تیم دیگری از ناسا مشغول تحقیق بر روی یک سیستم پرتاب ضمنی دیگر است.
این سیستم جایگزین که با نام MLAS یا "سیستم پرتاب نجات مکس" خوانده می شود در 8 جولای به طور موفقیت آمیزی مورد آزمایش قرار گرفت. این آزمایش در یک صفحه پرتاب نجات مشابه سازی شده در مجمع پرواز والوپس ناسا واقع در جزیره والوپس به انجام رسید.
آزمایش بدون خلبان قسمتی از ارزیابی NESC (مرکز مهندسی و امنیت ناسا) بر روی پتانسیل سیستم پرتاب نجات جایگزین بود که می تواند برای فضاپیمای خلبان دار در آینده مورد استفاده قرار گیرد. اولین نمونه در بررسی تجهیزات به منظور جداسازی ایمن یک فضاپیما و سرنشین آن از یک راکت منحرف شده، به کار رفت. هدف اولیه از آزمایش MLAS آماده سازی نیروی کاری ناسا با تجهیزات اضافی در پرواز آزمایشی فضاپیما بود، که خود این تجربه نیز در تلاش های آینده آژانس در زمینه طراحی، بهینه سازی و آزمایش فضاپیماها مفید خواهد بود.
فرم گلوله شکل MLAS جایگزین سیستم نجات Orion نخواهد شد.
"برنامه صور فلکی" ناسا سه سال است که در حال طراحی وسیله تحقیقاتی سرنشین دار Orion و وسیله پرتاب Ares می باشد. اینها بشر را دوباره به ماه خواهند فرستاد؛ اما این بار برای زندگی کردن و کار کردن! طراحی های فضاپیما بر اصول تکنیکی ای پایه ریزی شده است که در طول برنامه های آپولو و شاتل فضایی برنامه ریزی شده بود. سیستم پرتاب نجات Orion روشی را فراهم می آورد تا اگر در زمانی که روی صفحه پرتاب قرار گرفته و یا در طول صعود به مدار زمین می باشد دچار وضعیت اضطراری شد سرنشین خود را از خطر برهاند.
MLAS جذابیت های بالقوه ای دارد به دلیل اینکه فرضیه علمی آن طوری طراحی شد تا: مزایای اجرای آیرودینامیک داشته باشد، وزن کمی داشته باشد و بر روی سفینه های فضایی به طور نسبتاً آسانی قابل نصب و استفاده باشد.
اطلاعات به دست آمده از آزمایشات MLAS از راه های محتلفی به پروژه Orion کمک می کند.
MLAS اولین نمایش سیستم پرتاب نجات در این سایز و این کلاس وزنی است که قابل نصب روی یک وسیله می باشد.و نیز اولین تلاش برای به دست آوردن داده های مربوط به انرژی صوتی در هوا و با مقیاس کامل می باشد. (این داده ها همان صدای مضری است که درنتیجه حرکت کپسول با سرعت بسیار بالا در هوا به وجود می آید.)
همچنین در زمینه جداسازی مدول سرنشین دار، اولین ساختار کامل و ظریف به شمار می آید و داده های جهت یابی و آیرودینامیک را با هم جمع بندی می کند. به علاوه اطلاعات به دست آمده از چتر نجات نیز ابزارها و تنیک هایی را برای ارتقاء سیستم چتر نجات Orion فراهم خواهد ساخت.
ترجمه نعیمه موحدی از سایت رسمی ناسا
بر روی MLAS صفحات متحرکی نصب شده که شبیه به باله ای اصلی است. گرچه اینها بسیار ارزان قیمت است ولی کارآیی آنها مانند نمونه اصلی است. وزن این وسیله بیش از 86520 کیلوگرم و ارتفاع آن 33 پا و 5 اینچ (2/10 متر) می باشد. اعتبار تصویر: ناسا/سین اسمیت.