آیا بدور این ستاره ها که دیگر مرده اند، سیارات قابل زیست وجود داشته؟ یک تیم از اخترشناسان شواهدی را یافتند که نشان میدهد، در اطراف 1 تا 3 درصد کوتوله های سفید (ستاره های مرده کوچک) سیارات سنگی و سیارک ها در گردش بوده. بدین معنی که این ستاره ها زمانی همانند خورشید ما دارای سیارات و دیگر اجرام مشابه بوده اند. ستاره های کوتوله سفید در حقیقت بقایای فشرده و داغ ستاره های شبیه خورشید ما هستند که در آخر عمر هسته درونی اش بر سر خود سقوط نموده و به کوتوله سفید مبدل می شود. یک تیم بین المللی از اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی ا سپتیزر دریافتند که بیش از 5 میلیون کوتوله سفید در کهکشان ما (راه شیری) در اطراف خود سیارک های زیادی دارند.
اتموسفر این کوتوله های سفید باید کاملأ از هیدروژن و هیلیوم باشد، اما بعضی اوقات عناصر سنگین تر مانند کلسیم و منیزیم نیز در آنها دیده شده است. رصد های تازه به وسیله تلسکوپ فضایی اسپتزر نشان میدهد که این ستاره ها که برابر با اندازه زمین اند، اکثرأ در اثر باران های تدریجی گرد و غباری که در نزدیک آنها در گردش اند آلوده می شوند و تابش های فرا سرخ از خود بازتاب می کنند.
به گفته فاریهی " ما حالا در برنامه جستجوی سیارات یک تعداد منظومه ها را مشخص نموده ایم که بهترین کاندید برای لنگر انداختن ما به آنجاست. هر چند تأکید بر کوتوله های سفید است و هر سیاره سنگی یا خاکی نمی تواند قابل زیست باشد، اما می تواند جایی باشد که حیات در یک عصر قبلی در آنجا رشد نموده باشد."
یافته های جدید نشان میدهد که گرد و غبار در داخل حد روش ستاره ها قرارداد؛ یعنی به حد نزدیک قرار دارند که اجرام چند کیلومتر بزرگتر در آن فاصله در اثر فشار گرانشی حتمأ متلاشی می شوند. (همین پدیده باعث پیدایش حلقه های سیاره زحل شده است). این مسئله فرضیه دانشمندان را در مورد این که صفحه های گرد و غبار اطراف کوتوله های سفید در اثر متلاشی شدن سیارات کوچک بوجود آمده، تقویت می کند. با هدف این قدر نزدیک قرار گرفتن به کوتوله سفید، یک سیارک باید از مدار منظم خود آشفته شود و این گونه آشفتگی در اثر تقابل با سیارات کشوف نشده بوجود می آید.
چون کوتوله های سفید بازمانده ستاره های رشته اصلی مانند خورشید اند، کار تیم تحقیقاتی نشان میدهد که از 3 درصد ستاره های رشته اصلی حد اقل 1 درصد سیارات سنگی مانند زمین بدور خود داشته اند.
تابش های یک منظومه ستاره ی کوتوله سفید بنام GD16
به نظر بهترین و هیجان انگیز ترین جنبه این تحقیق این است که ترکیب سیارک های متلاشی شده با استفاده از عناصر سنگین دیده شده در کوتوله های سفید قابل اندازه گیری می باشد. دکتر فاریهی این را یک گام مهم به جلو میداند و می گوید " با استفاده از رصد های بصری و فرابنفش بسیار با کیفیت (مثلأ با تلسکوپ هابل) ما باید بتوانیم بیش از ده ها عناصر مختلف را در اطراف کوتوله های سفید آلوده به گرد و غبار بیابیم. سپس می توانیم به این پرسش پاسخ دهیم که آیا می توانیم سیارت سنگی (سیارت شبیه زمین بدور دیگر ستاره ها) همانند سیارات سنگی منظومه شمسی خودمان بیابیم؟
منبع : kabulsky.com