کشف آب در ماه یکی از مهم‌ترین رخدادهای علمی در سال جاری است؛ اما منشاء این آب از کجاست؟ اعماق این قمر، فعل و انفعالات شیمیایی، برخورد اجرام آسمانی با ماه یا آب موجود روی زمین؟ چیزی تا پایان سال 2009 / دی‌ماه 1388 باقی نمانده و بی‌شک این سال برای بسیاری از مردم، یادآور کشف حجم قابل ملاحظه‌ای از آب در کره ماه خواهد بود. پل اسپادیس، از مؤسسه نجومی و قمری ال.پی.آی وابسته به ناسا در این‌باره می‌گوید: « ماه‌ها شاهد مأموریت‌های متعددی بودیم که تنها برای کشف آب در کره ماه و پاسخ به این پرسش قدیمی انجام شدند».
به گزارش نشنال‌ژئوگرافیک، طی چند ماه گذشته، مدارگرد اکتشافی ماه متعلق به ناسا (سازمان هوا-فضای ایالات متحده) و فضاپیمای هندی چاندرایان1، اثرات شیمیایی بسیار ناچیزی از آب را در کره ماه شناسایی کردند؛ اما دو هفته پیش، ناسا با انتشار نتایج حاصل از برخورد موشکی 2 تنی و بخشی از مدارگرد مشاهده و تشخیص دهانه‌های آتشفشانی ماه، ال‌کراس با تنها قمر زمین که یک ماه پیش اتفاق افتاد، قطعی‌ترین شواهد دال بر وجود مقادیر قابل ملاحظه‌ای آب در ماه را بدست آورد.
اما منشاء آب موجود در ماه چیست؟
در حال حاضر سه نظریه علمی بنیادی در مورد منشاء آب در کره ماه وجود دارد، به علاوه یک فرضیه متهورانه چهارم که هنوز از دیدگاه تئوری رد نشده است.
نظریه اول : فعالیت‌های آتشفشانی، آب موجود در اعماق ماه را به سطح کشانده‌اند.
آب از همان ابتدا در ماه وجود داشته است! یکی از تئوری‌ها عنوان می‌کند که وجود آب در کره ماه هم مانند زمین، جزیی از خلقت این کره بوده است.
اسپادیس با تشریح این تئوری می‌گوید: «مطابق این ایده، آب در قسمت‌های داخلی این کره جمع شده بوده و در گذشته‌های دور، زمانی که مرکز این کره سرد، هنوز گرم و آتشین بوده، فوران‌های آتشفشانی یا خروج گازها از دهانه آتشفشان به آهستگی آن‌را به سطح ماه کشانده و این آب از آن زمان بر سطح منجمد شده است».
نظریه دوم: آب موجود در سطح ماه، یک محصول خانگی است.
برخی محققان احتمال می‌دهند این آب، محصول مشترک فعل و انفعالات شیمیایی در سطح کره ماه و وزش بادهای خورشیدی باشد.
این نظریه می‌تواند در مورد اقیانوسی از یخ که در اروپا، یکی از چهار قمر بزرگ مشتری وجود دارد نیز صادق باشد، به این معنی که ذرات باردار منتشرشده از این سیاره آن‌قدر با اکسیژن موجود در قمر اروپا ترکیب شده باشند که بتوانند اقیانوسی از یخ را در سطح این قمر ایجاد کنند.
نظریه سوم: دنباله‌دارها و سیارک‌ها، آب را به ماه آورده‌اند.
اسپادیس می‌گوید: «مطابق این نظریه، برخورد دنباله‌دارها یا خرده‌سیارات آب‌دار به ماه می‌تواند توده‌ای از بخار آب را ایجاد کند که با فاصله کمی از سطح این سیاره در گردش است. قسمتی از این بخار آب در نهایت به مناطق قطبی ماه مهاجرت خواهد کرد، جایی که درون تله‌های سرد گرفتار می‌شود، مناطقی که در تمام طول سال منجمد هستند و هرگز در معرض نور خورشید قرار نخواهند گرفت».
نظریه چهارم: آب روی ماه از زمین منشاء گرفته است.
شولتز می‌گوید: «هردوی این دو سناریوها از لحاظ تئوری امکان‌پذیرند، مگر نه این‌که تا چند ماه پیش به وجود آب در ماه شک داشتیم. ما در جهانی از ناشناخته‌ها زندگی می‌کنیم».
ترجمه محبوبه عمیدی از خبرآنلاین