به گزارش پاپ‌ساینس، اغلب کهکشان‌های مارپیچی دارای صفحات مسطحی هستند که از میلیون‌ها ستاره، سیاره، گاز و غیره تشکیل شده‌اند که به دور یک مرکز کهکشانی، که تصور می‌شود حداقل برای کهکشان‌های بزرگ یک ابرسیاهچاله پرجرم باشد، در حال گردش هستند. تصور می‌شود که صاف‌شدگی این صفحات به دلیل طبیعت برخورد ابرهای گازی در مراحل اولیه عمر کهکشان‌ها باشد.
اما گاهی اوقات انحرافاتی نیز رخ می‌دهد. حتی کهکشان راه شیری ما ممکن است اندکی تاب برداشته باشد. در کهکشان ESO 510-13، این انحراف و تاب برداشتن قابل توجه است. گروهی از اخترشناسان این نظریه را ارائه کرده‌اند که طبیعت تاب‌دار برخی از کهکشان‌ها، حاصل اندرکنش‌های گرانشی بین کهکشان‌ها و یا حتی برخورد بین آنها است. ما دقیقا نمی‌دانیم که کهکشان ESO 510-13 چطور تا این حد تاب برداشته است، اما حتی در فاصله 150 میلیون سال نوری از زمین، چنین انحرافی نیمرخ زیبایی را برای این کهکشان خلق کرده است.
زینب حسینی از سایت نجوم ایران
به نقل از خبرآنلاین