بر اساس دانش فعلی ما کیهان 13.7 میلیارد سال پیش با انفجار بزرگ پدید آمد و نخستین ستاره در جهان گفته می شود که تا 100 میلیون سال پس از آن روشن بوده است و در نهایت گازها به طور متراکم جمع شده اند و گداز هسته ای رخ داده است.
البته تشخیص اینکه به طور دقیق چه زمانی این ستاره ها متولد شده اند یا کسب اطلاعات درباره آنها تاکنون بسیار دشوار بوده است چرا که نور بسیار دور آنها به طورعمده توسط منابع نزدیک تر جذب می شود.
نخستین ستارگان زمانی شکل گرفتند که ابرهایی از گاز به یکدیگر گره خوردند که این اتفاق نه تنها به علت کشیده شدن نیروی گرانشی آنها صورت گرفته بلکه در این میان نمی توان از وجود ماده تاریک نیز چشم پوشی کرد. این ماده نامرئی که ظاهراً پنج ششم از ماده کیهان را تشکیل داده است و جاذبه گرانشی آن چیزی است که کهکشانها را درکنار هم نگاه داشته است.
به نظر می رسد که ماده تاریک تاحد زیادی نامرئی باشد، به این معنا که نور و هرچیز دیگر به ندرت از آن عبور می کند. از آنجا که برخورد ذرات نور با ذرات ماده عادی درحرکت آنها نقش دارد، ماده عادی با سرعتی متفاوت از ماده تاریک در دوران اولیه کیهان حرکت می کرده است.
محققان براساس این تفاوتها در سرعت بین ماده تاریک و ماده عادی و همچنین چگونه تشعشع نخستین ستاره‌ها بر تشکیل ستاره های پس از آنها تأثیرگذار بوده به محاسبه محلی پرداخته اند که ستاره ها برای نخستین بار در نخستین 180 میلیون سال کیهان در بزرگترین مقیاس زمان کیهانی ظاهر شده اند.
براساس گزارش اسپیس، دانشمندان یک الگوی مشخص را در شناسایی این ستاره ها یافته اند که با استفاده از تلکسوپهایی چون مورچیسون وایدفیلد در استرالیا به عنوان یک رصدخانه رادیویی که درحال ساخت است، می توانند ستاره ها را شناسایی کنند. این نشانه ها حتی بزرگتر از چیزی است که پیشتر تصور می شد.
تلسکوپهای رادیویی کنونی چندان واضح نیستند که بتوان نمونه ای از نخستین ستاره ها پیدا کرد. درحال حاضر دانشمندان می توانند این ستاره ها را چون یک توده مشاهده کند. اما با ساخت این تلسکوپ می توان اطلاعات و آماری درباره آنها ارائه داد.
نتایج تحقیق این محققان در مجله نیچر منتشر شده است.
زینب حسینی از سایت نجوم ایران