تخریب سلاح های هسته ای کار خوبی است. اما وقتی طولانی ترین مأموریت های فضایی ما به ایزوتوپ های هسته ای بدست آمده از سلاح های ساخته شده در جریان جنگ سرد وابسته اند، این دیگر یک مشکل است.
خریدن پلوتونیوم 238- از روسیه راه حل مناسب نیست، زیرا ناسا قبلأ این کار را نموده و ذخیره آنها نیز در حال تمام شدن است.این وضعیت یک عامل جدی یا محدودیت در برابر پرواز های بعدی ما دور تر از مدار مریخ می باشد.
بنابرین انتخاب ما بسیار حساس و مشکل است: یعنی پلوتونیوم تولید کنیم و یا راه های جدیدی را بدون استفاده از جنراتور های حرارتی رادیو ایزوتوپی بخاطر تقویت سفینه های مان بیابیم. گزینه اول غیر ممکن است و دلیل آن هم مشکلات سیاسی می باشد (بعد از این همه پالیسی منع تولید پلوتونیوم، ناسا شاید نتواند مقدار پلوتونیوم لازم برای مأموریت های صلح آمیز خود را تهیه نتواند). گزینه دوم هم وجود ندارد.
هر چند در سلاح های هسته ای دیگر نمی توان از پلوتونیوم 238- استفاده نمود، پرتاب مأموریت های فضایی با هر نوع مواد رادیو اکتیو دیگر باعث اعتراض همگانی می شود. (علیرغم حراست شدید علیه آلودگی ها، آیا مأموریت های فضایی نباید اجرا شوند) در برابر نظریه های توطئه آمیز هم کاری نمی توان کرد. جنراتور های رادیو ایزوتوپ حرارتی در واقع ریاکتور هسته ای نیستند، بلکه یک تعداد گلوله یا قرص پلوتونیوم 238- دارند که به آهستگی تمام می شوند و ذرات الفا و گرما تولید می کنند. گرما توسط کپسول های حرارتی مهار می شوند و بخاطر سیستم های سفینه و فعالیت های روبوتیک به الکتریسیته تبدیل می شوند.
جنراتور های رادیواکتیو حرارتی بطور حیرت انگیز طول عمر زیادی دارند. به گونه مثال کاوشگر ویجر 1 و ویجر 2 که در سال 1977 به فضا پرتاب شدند، سوخت شان باید تا سال 2020 دوام کند. دوم، پرتاب سفینه مریخ نورد "آزمایشگاه علمی مریخ" که بودجه زیاد دارد و مدارگرد اروپا هر دو با سوخت پلوتونیوم 238- اجرا می شود. خوب حالا که سوخت پلوتونیوم ناسا در حال اتمام است و بعد از اتمام ذخیره پلوتونیوم اروپا دیگر هیچ سوختی باقی نخواهد ماند. آنگاه چی باید کرد؟
منبع : universetoday.com
نوشته : kabulsky