تاو- قیطس نزدیک ترین ستاره خورشید مانند به منظومه شمسی است که از چند سال پیش اخترشناسان به وجود قرصی از گاز و غبار در اطراف آن پی برده اند.
پژوهش های اخیر دانشمندان نشان می دهد سیاره احتمالی در این منظومه حتی اگر درست در فاصله مناسبی از ستاره مادر باشد (جایی که به کمربند حیات معروف است) برخورد دنباله دارهای سرگردان با سطح آن چنان پی در پی و زیاد است که شرایطی مانند چند صد میلیون سال نخست پیدایش زمین را به وجود می آورد و هرگز حیات، فرصتی برای رشد در این سیاره نخواهد داشت.
آیا منظومه تاو- قیطس یک استثناست یا بیشتر منظومه های سیاره ای برخلاف منظومه شمسی مملو از دنباله دارهای سرگردان اند؟ شاید خورشید در ابتدای پیدایش منظومه شمسی از نزدیک ستاره ای دیگر عبور کرده است و توده پرشماری از دنباله دار به نواحی بیرونی منظومه رانده شده اند تا محیط آرام امروزی در منظومه شمسی به وجود آید. اگر این طور باشد، باید پارامتر جدیدی را در احتمال پیدایش حیات هوشمند در کهکشان به میان آورد که امکان پیدایش هوشمندان فرازمینی را کمتر می کند. اما باز هم شمار ستاره های هر کهکشان چنان زیاد است که این احتمال برای پیدایش صدها تمدن فرازمینی، آن هم فقط در کهکشان راه شیری باقی می ماند.
نوشته علی پزشکی از آسمان پارس