درحالیکه گاز استیلن روی زمین برای جوش‌کاری استفاده می‌شود، وجود این ماده در تیتان، قمر زحل و تنها قمر دارای جو غلیظ، می‌تواند مهم‌ترین منبع غذایی برای میکروارگانیسم‌های مقاوم به سرما در این قمر باشد. احتمال دارد تیتان، بزرگ‌ترین قمر زحل، بیش از آن‌چه تصور می‌شد پذیرای حیات باشد. محاسبات جدید نشان می‌دهند دریاچه‌های هیدروکربن موجود در تیتان، سرشار از استیلن هستند، ماده‌ای شیمیایی با فرمول شیمیایی C2H2 که برخی دانشمندان معتقدند می‌تواند غذایی برای موجودات زنده مقاوم در برابر سرما باشد. به گزارش نیوساینتیست، سطح تیتان با دمایی حدود 180 درجه سانتی‌گراد زیر صفر، بسیار سردتر از آن است که آب را به صورت مایع نگه دارد. اما در سال 2005 / 1384، دانشمندان اعلام کردند که ارگانیسم‌های زنده فضایی می‌توانند در ترکیبات هیدروکربن سطح یخ‌زده این قمر زندگی کنند. آن‌ها این نظریه را مطرح کردند که چنین موجوداتی می‌توانند استیلن‌هایی را بخورند که پس از تشکیل در جو، روی سطح این قمر ته‌نشین شده‌اند. سپس این موجودات، برای کسب انرژی، استیلنها را با هیدروژن ترکیب می‌کنند.
از آن زمان، فضاپیمای کاسینی چندین دریاچه روی سطح تیتان کشف کرده که تصور می‌شود ترکیبی از اتان و متان مایع باشند. اما از آن‌جاکه هیچ کاوشگری تاکنون از آن‌ها نمونه‌برداری نکرده است، کسی نمی‌داند که چقدر استیلن در این مناطق وجود دارد.
برآوردی که در سال 1989 / 1378 انجام شد، نشان داد که استیلنها بخش کوچکی را در میان هیدروکربن‌های مایع تشکیل می‌دهند. اما تازه‌ترین برآوردها که بر اساس اطلاعات فرستاده شده از ماموریت کاسینی-هویگنش به زحل انجام گرفته، نشان می‌دهند که در این دریاچه‌ها مقادیر بسیار زیادی غذا برای زندگی هر یک از اشکال ممکن حیات فضایی بر روی این قمر، وجود دارد. این محاسبات توسط گروهی از دانشمندان به سرپرستی دانیل کوردیر از موسسه علمی Nationale Supérieure de Chimie de Renne در فرانسه صورت گرفته است.
دمای مناسب
اطلاعات بدست آمده از فضاپیمای کاسینی و کاوشگر هویگنس که در سال 2005/ 1384 بر سطح تیتان فرود آمد، این امکان را به تیم کوردیر داد تا ترکیبات احتمالی دریاچه‌ها را مجددا مورد بررسی قرار دهند. این موضوع به عواملی چون دمای دریاچه بستگی دارد که بر سهولت حل شدن مواد شیمیایی در آن تاثیرگذار است، و همچنین ارتفاعی که مواد شیمیایی در جو تشکیل شده و بر سطح قمر می‌بارند.
این گروه متوجه شد که میزان استیلن می‌تواند صدها بار بیشتر از تصورات پیشین باشد و یک صدم محتوای دریاچه را شامل شود. جاناتان لونین، از اعضای این گروه در دانشگاه آریزونا گفت:« از دیدگاه زیستی، داشتن یک درصد استیلن میزان بسیار جالبی است.»
اما تتسویا تاکانو، یکی از محققان تیتان در دانشگاه کلن آلمان معتقد است میزان دقیق استیلن شاید کم اهمیت‌تر از دیگر ترکیبات ناشناخته دریاچه‌ها باشد، مثلا موادی که باعث می‌شود همه ترکیبات با یکدیگر مخلوط شوند.
تاکانو با اشاره به یکی از تحقیقات اخیر اعلام کرد که بدون مخلوط‌کننده‌ها، هیدروژن و استیلن در لایه‌های جداگانه دریاچه قرار گرفته و در نتیجه واکنش‌های میان آن‌ها کاهش می‌یابد. این واکنش‌های ممکن است وجود ارگانیسم‌های بیگانه را تقویت کنند.
ترجمه فاطمه محمدی‌نژاد از خبرآنلاین