تنها 10سال به بازنشستگی ایستگاه فضایی باقی‌مانده است. آیا ناسا می‌تواند با استفاده از قطعات این ایستگاه برای سفر به خرده‌سیارک‌ها شانس تازه‌ای برای ادامه فعالیت فضایی به آی.اس.اس بدهد؟
ایستگاه فضایی بین‌المللی «آی.اس.اس» بیش از یک‌دهه است که بی‌وقفه در ارتفاع 400 کیلومتری بالای زمین به دور آن می‌چرخد. این پایگاه فضایی 100میلیارد دلاری که با تلاش مشترک بیش از 15 کشور دنیا تقریبا تکمیل شده، تنها 10 سال دیگر بازنشسته خواهد شد. شاید بحث بر سر بودجه سفرهای فضایی این شانس را به آی.اس.اس بدهد که بتواند پس از بازنشستگی نیز افق‌های تازه‌ای را در فضا تجربه کند.
ناسا در حال حاضر طرح جدیدی برای سفر به کره ماه ندارد. کاخ سفید از این سازمان خواسته به جای سفر مجدد پیش‌بینی‌شده در سال 2020/1399 به ماه، فضاپیمایی را 5سال بعد از آن به یک خرده‌سیارک بفرستد.
باید جزئیات این سفر بررسی شوند و چگونگی آن ارزیابی شود. به همین دلیل ناسا با کنفرانس دو روزه‌ای در سه‌شنبه و چهارشنبه‌ای که گذشت به این مسئله پرداخته است.
به گزارش نیوساینتیست، برایان ویلکاکس از آزمایشگاه پیش‌رانش جت در پاسادانا، کالیفرنیا تعدادی از ایده‌های تازه برای ساخت و پرتاب این فضاپیما را در این کنفرانس معرفی کرده است.
یکی از ایده‌ها چندین تکه کردن ایستگاه فضایی و استفاده از بخش‌هایی از آن به عنوان فضاپیما است. در این صورت از یکی یا چند‌تایی از کابین‌های خدمه به جای پرتاب یک فضاپیما از زمین استفاده خواهد شد.
ویلکاکس می‌گوید: «ما می‌خواهیم از بخش‌هایی از یک ایستگاه فضایی بازنشسته برای انجام یک مأموریت فضایی تازه استفاده کنیم. کمی عجیب نیست؟».
در واقع استفاده از یکی از جدیدترین اتاقک‌های ایستگاه فضایی برای انجام این مأموریت پیش‌بینی شده است. این قطعه که نود3 یا ترانکویتی نام دارد، بهمن‌ماه گذشته توسط شاتل فضایی اندیور به آی.اس.اس ارسال شده است. ترانکویتی امکان اتصال به دو فضاپیمای کوچک را نیز دارد که می‌تواند آنرا برای این مأموریت ایده‌آل کند. فضانوردان می‌توانند پس از رسیدن به خرده سیارک، از فضاپیمای اصلی جدا شوند و به بررسی دقیق‌تر این جرم آسمانی بپردازند.
یکی دیگر از ایده‌های مطرح شده استفاده از طراحی چرخشی برای ایجاد گرانش مصنوعی است که احتمالا شما را به یاد آرتور سی.کلارک و اودیسه فضایی استنلی کوبریک می‌اندازد. برای اجرای این ایده باید دو فضاپیما که به واسطه رابط‌های قدرتمند چند‌صد‌متری به یکدیگر متصل شده‌اند با سرعتی معادل ده‌ها متربرثانیه به دور یکدیگر بچرخند. (می‌توانید تصویرسازی این ایده را اینجا ببینید)
اگر این ایده عملی شود با ایجاد گرانش مصنوعی دائمی می‌شود آسیب‌های بدنی حاصل از سفرهای طولانی فضایی را در فضانوردان کاهش داد. از جمله این آسیب‌ها می‌توان به تحلیل رفتن ماهیچه‌ها یا ضعف استخوان‌ها اشاره کرد.
زینب حسینی از سایت نجوم ایران
به نقل از خبرآنلاین