وقتی که 17 سال پیش فضاپیمای اولیس به فضا پرتاب شد مهندسان ودانشمندان مرتبط با پروژه می دانستند که باید منتظر نتایج غیر منتظره آن باشند.این فضاپیما به جایی سفر مي کرد که تاکنون هیچ وسیله ساخت دست بشر به آنجا نرفته بود یعنی قطب شمال وجنوب خورشید.هدف اصلی اي ماموريت بررسی جو خورشید واثرات آن روی زمین بود.
در آن زمان این فضاپیما 480 میلیون کیلومتر یعنی حدود سه برابر فاصله زمین تاخورشید از دنباله دار ودم قابل مشاهده آن فاصله داشت.دانشمندان به این نتیجه رسیدند که آن چیزی که مشاهده کرده بودند ذرات جداشده از دنباله دار بودند ٬با این حساب این دنباله دار طولانی ترین دم ثبت شده تا آن زمان توسط بشر را بهمراه داشت.
برخورد با دم یک دنباله دار که میتوانست یک بار طی یک عمر رخ دهد دوباره در سال 2004 تکرار شد .در این زمان فضاپیما ذرات موجود در دم یونی دنباله دار مک نات-هارتلی را احساس کرد. این بار فضاپیما مستقیما" از میان دم دنباله دار عبور نکرد بلکه بدلیل فعالیت خورشید به شکل انفجار و پرتاب ذرات از سطح خورشید ذرات مربوط به دنباله دار به سمت آن روانه شدند وفضاپیما توانست اثرات دنباله دار را کشف کند.اخیرا" فضاپیمای استریو نیز حادثه ای مشابه را در برخورد با ذرات ناشی از دنباله دار انکه گزارش نموده است.
برهمکنش میان بادخورشیدی وذرات موجود در دم دنباله دار به شکل تغییرات در میدان مغناطیسی وسرعت ذرات یکی از زمینه های جالب و رو به پیشرفت علم ستاره شناسی بوده که طی دهها سال نظر دانشمندان را به خود جلب کرده است.