سایت نجوم ایران ( مرکز اطلاع رسانی اخبار رسمی نجومی، ستاره شناسی، هوافضا، آسمان شب و اخترفیزیک ایران و جهان) ؛

منبع سوخت فضاپیما ها همواره یکی از محدودیتهای اساسی دانشمندان برای کاوش در منظومه شمسی، فراتر از سیاره مریخ بوده است. اخیرا سازمان فضا و هوانوردی ملی آمریکا (ناسا)، خواستار استفاده از رآکتورهای هسته ای کوچک در یکی از برنامه های فضایی دهه آینده شده است.
 این ماموریت، «مدارگرد اقمار یخی مشتری» (JIMO) نام دارد و قرار است بعد از سال 2011 به فضا پرتاب شود.
 «دیوید پوستون» سرپرست گروه موسوم به «نیروی شکافت فضایی» در آزمایشگاه ملی لوس آلاموس آمریکا می گوید: مدتها است که انرژی هسته ای بعنوان یک فناوری موثر در کاوشهای فضایی شناخته شده است و رآکتورهای شکافت هسته ای، قابلیت های پیشرانشی و محرکه ای نامحدودی را در اختیار دانشمندان قرار می دهند.

 استفاده از صفحات خورشیدی برای ماموریتهای در دست انجام به سیارات دورتر منظومه شمسی عملا غیر ممکن است زیرا انرژی نور خورشید در این فواصل، بسیار اندک است. در سی سال گذشته، تنها منبع انرژی جایگزین برای فضاپیماها، «مولدهای گرما برقی رادیو ایزوتوپی» (RTG ها) بوده اند. توان تولید شده بوسیله ی RTG های فضاپیمای آپولو، حدود 70 وات و در ماموریت فضاپیمای گالیله به سیاره مشتری، حدود 210 وات بوده است. اما راکتورهایی که ناسا قصد دارد در ماموریتهای آینده خود استفاده کند، توانی معادل چند کیلو وات تولید خواهند کرد!

 البته روسیه قبلا در چندین فصاپیمای خود از رآکتورهای شکافت هسته ای استفاده کرده است ولی ایالات متحده تنها در ماموریت «SNAP-10A» در سال 1965 از رآکتور شکافت هسته ای استفاده کرد. به گفته «پوستون»، برای طراحی رآکتور هسته ای ماموریت «جیمو»، باید در عرض دو سال، آزمایشهای غیر هسته ای واقعی و سریع بر روی یک رآکتور مدل انجام شود. فضاپیمای «جیمو» با سه تا از قمرهای سیاره مشتری، به نامهای «کالیستو»، «گانیمد» و «اروپا» که جزو بزرگترین اقمار این سیاره هستند، دیدار خواهد کرد و به ترتیب بدور این سه قمر می گردد. هدف اصلی ماموریت «جیمو» بررسی وجود اقیانوسهای وسیع در زیر پوسته یخی این سه قمر بزرگ مشتری است؛ موضوعی که احتمال آن چندی پیش در داده های ارسالی توسط فضاپیمای گالیله مطرح شده بود.

 برای حمل تجهیزات علمی فضاپیمای «جیمو»، چندین کیلو وات و برای موتور یونی آن حدود 100 کیلو وات انرژی الکتریکی مورد نیاز است. استفاده از نیروی پیشرانش یونی، قبلا در ماموریت «Deep Space 1» ناسا مورد آزمایش قرار گرفته است و هم اکنون نیز در فضاپیمای «SMART-1» آژانس فضایی اروپا (اسا) که در حال پیشروی به سوی ماه است استفاده می شود. البته در این دو ماموریت، از صفحات خورشیدی برای تولید الکتریسیته مورد نیاز استفاده شده است.

آزمایشگاه ملی لوس آلاموس با همکاری مرکز پرواز فضایی مارشال ناسا چندین سال است که سرگرم انجام تحقیقات و طراحی قطعات سخت افزاری مورد نیاز در رآکتورهای سوخت هسته ای ماموریتهای فضایی است. آزمایشگاه ملی لوس آلاموس توسط دانشگاه کالیفرنیا برای اداره امنیت هسته ای ملی (NNSA) وزارت انرژی آمریکا اداره می شود.

منبع : Astronomy.com,Spaceflightnow.com
  نويسنده  : مسعود کمیلی