|
فضاپیمای کاسینی وجود دو قمر را که احتمالا کوچکترین اجسام قابل مشاهده در حلقه های اطراف زحل اند بر ملا کرد
قمر ها به طور تقریبی 3 کیلومتر (2 مایل) و 4 کیلومتر یعنی کوچک تر از یک تخته سنگ بزرگ هستند. قمر ها به فاصلهٔ 194000 کیلومتر (120000 مایل) و 211000 کیلومتر (131000 مایل) از مرکز سیاره و بین مدارهای دو قمر میماس و اینسلادوس واقع شده اند. این دو قمر به طور موقت S/2004 S1 و S/2004 S2 نامگذاری شده اند. یکی از آنها به نام S/2004 S1 احتمالا در عکسی که توسط فضا پیمای ویجر در 23 سال پیش گرفته شده بود حضور داشته است به نام S/1981 S14ولی تا کنون در مورد آن مطمئن نبودند. دکتر کارولین پرکو رهبر گروه گروه عکسبرداری در موسسهٔ علوم فضایی شهر بولدر ایالت کارولینا گفت:'" یکی از اهداف اساسی بازگشت به زحل بررسی ساختار اجسام جدید بود.'" وی همچنین افزود" این واقعا رضایت بخش است که بدانیم از میان همهٔ اکتشافات شگرفی که در طول چهار سال آینده کشف خواهیم کرد، می توانیم وجود دو قمر جدید را که برای میلیارد ها سال بدون شناخته شدن به دور زحل می چرخیدند را تایید کنیم." قمر ها برای اولین بار توسط دکتر سباستین چارنز متخصص دینامیک سیارات و دکتر آندره براهیک از اعضای تیم تصویر برداری در دانشگاه پاریس مشاهده شد. چارنز گفت:" کشف این اقمار کوچک و کم نور تجربهٔ هیجان انگیزی بود مخصوصا این که آدم فکر می کرد که اولین فردی است که یک جسم جدید را در منظومهٔ شمسی مان مشاهده می کند.'" همچنین گفت" من موقعی که در دفترم در پاریس بودم برای هفته ها وجود اجسام شبیه این را جستجو می کردم ولی وقتی در تعطیلات بودم این موضوع رخ داد. من داشتم از لپتاپم استفاده می کردم که سرانجام کد من آنها را شناسایی کرد. از این امر فهمیدم که باید بیشتر به تعطیلات بروم." کوچک ترین اقماری که قبلا در اطراف زحل کشف شده بود حدود 20 کیلومتر (12 مایل) بودند و 8 کیلومتر(4 مایل) قطر داشتند. دو قمر جدید بین مدارهای دو قمر میماس و اینسلادوس واقع شده اند.در صورتی که دانشمندان انتظار داشتند اقمار کوچکی مثل این ها در شکاف بین حلقه ها باشند و از این که این اقمار در میان دو قمر بزرگ وجود دارد شگفت زده شدند زیرا شهابسنگهای کوچک در سیارات بیرونی منظومهٔ شمسی باید تا به حال به این اقمار کوچک برخورد می کردند و آنها را قطعه قطعه ساختند. وجود این دو قمر باعث می شود ستاره شناسان تعداد شهاب سنگهای موجود در قسمت سیارات بیرونی منظومهٔ شمسی را محدود تر در نظر بگیرند و یک میزان برای فهمیدن چگونگی وجود دنباله دارهای کمربند کویپر( در صفحه ی مداری سیارات و در اطراف مدار پلوتو تا فاصله ی 500 واحد نجومی (AU) از خورشید گسترده شده است) در بعد از نپتون و تاریخچهٔ به وجود آمدن گودال ها در اقمار سیارات غول لازم است. دکتر لوک دونز یکی از اعضای تیم تصویر برداری در مرکز تحقیقاتی شهر بولدر کلرادو گفت" برخورد یک دنباله دار به اقمار داخلی زحل بارها با سرعت سریع تر از گلولهٔ تفنگ صورت گرفته است.'"او اضافه کرد که" اگر دنباله دارهای به اندازهٔ یک خانه عادی باشد، قمر ها باید در طول تاریخ منظومهٔ شمسی بارها مورد اصابت دنباله دارها تکه تکه می شدند. پخش شدن اقمار احتمالا حلقه ها را ساخته است و اکثر مواد به دور هم جمع شده اند و قمر ها را به وجود آورده اند. هر چند اگر برخورد دنباله دار های کوچک نادر بوده است که در مشتری اینطور به نظر می رسد ، اقمار جدید زحل باید در روزهای اولیه منظومهٔ شمسی باقی می ماندند. معمولا اقمار اطراف سیارات غول در جایی که ساخته شده اند دیده نمی شوند، بلکه به علت اثر نیروی گرانش سیاره از مکان اصلی خود منحرف می شوند. در این منحرف شدن از مکان اصلی خود از کنار قمر های دیگر می گذرند و مدار آنها را هم نا متعادل می کنند و یا مدار هایشان غیر عادی می شود و یا اینکه همسایه را به طرف استوای سیاره متمایل می کند.احتمالا یکی از قمر های جدید به این صورت بوده است. در عکسهای ارسالی بعدی شکاف بین حلقه های زحل را که احتمال وجود اقمار در آن وجود دارد را برای کشف قمرهای جدید جستجو خواهند کرد. دانشمندان کاسینی واقعا مشتاقند تا جایی که می توانند نمایی نزدیک تر از یافته های جدیدشان داشته باشند. پروکو گفت" ما در این زمان می گردیم تا بهترین زمان برای تغییر مقصد را پیدا کنیم. ما امیدواریم که این آخرین اقمار جدیدی نخواهد بود که کشف خواهیم کرد.'" در واقع اقمار جدید با توجه به حرکت آنها در طول مدت و تاثیر زحل بر روی آنها با توجه به پس زمینه ستاره ها شناسایی شدند. منبع : Spaceref,CNN |
|||||||
