دکتر نسرین سلطانخواه روز یکشنبه در نشست خبری برنامه های معاونت علمی و فناوری رئیس جمهوری و بنیاد ملی نخبگان افزود: برای بهتر انجام شدن پروژه ساختمانی رصدخانه این پروژه در قالب طرح های "مهرماندگار" قرار داده می شود.

وی گفت: رصدخانه ملی از طرح های مصوب شورای عالی پژوهش کشور در سال 78 بوده که این شورا بعدها منحل شد. این طرح سالانه 200 میلیون تومان بودجه دریافت می کرد که تنها صرف مقدمات و مطالعات اولیه می شده است اما معاونت علمی بودجه 7.5 میلیارد تومانی به این موضوع اختصاص داد که حرکت خوبی در این کار ایجاد کرد.

سلطانخواه با اشاره به ماموریت های معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری یادآور شد: 6 درصد کل بودجه پژوهش و فناوری کشور به معاونت اختصاص دارد که از این بودجه تنها 2 درصد در اختیار ستاد معاونت قرار دارد و سایر این بودجه در بخش های مقررات و حمایتها هزینه می شود.

انتقام جویان کیهانی

ثور پیش از پیوستن به سایر انتقام جویان باید کلاهخود را بازیابد، کلاهخودی که در فاصله 15000 سال نوری ما قرار گرفته است.

NGC 2359 یا کلاهخود ثور، سحابی است که در صور فلکی کلب اکبر مشاهده شده است. همانطور که در این تصویر تازه منتشر شده از سوی رصدخانه سرو تولولو آمریکایی در شیلی مشاهده می شود، این سحابی کیهانی از غبار و گاز شبیه سکان بالداری است که بالهای آن را تشعشع ستاره های حجیم داخلی تشکیل داده اند.

به دنبال نزدیک شدن ماه و قرار گرفتن آن در نقطه حضیض (نزدیکترین فاصله ماه به مدار زمین) جز و مد دریاها در سراسر دنیا افزایش یافت اما از سوی دیگر باورهای نادرست عامه مردم نیز درباره افزایش جرایم یا رفتارهای جنون آمیز همزمان با بزرگ شدن ماه قابل انکار نیست، مسئله ای که به کرات از سوی کارشناسان مورد تکذیب قرار گرفته است.

کارشناسان اظهار می دارند که این ماه کامل بیش از 14 درصد بزرگتر و بیش از 30 درصد روشن تر از سایر مواقع سال بوده است چرا که از 356 هزار کیلومتری زمین عبور کرده است که این فاصله 24 هزار کیلومتر نزدیک تر از میانگین این فاصله نسبت به زمین بوده است. فاصله ماه از زمین در طول سال متغیر است چرا که ماه یک مدار بیضی شکل و نه یک مدار دایره ای را طی می کند.

از این پدیده با عنوان حضیض ( نزدیکترین فاصله ماه به مدار زمین) یاد می شود اما ستاره شناسان اظهار می دارند که این رخداد آسمانی نسبتا غیر متداول است.

کارشناسان فیزیک نجومی دانشگاه وارویک در انگلستان چهار ستاره کوتوله سفید کشف کرده اند که اطراف آنها تکه های خرد شده سیاره ها به چشم می خورد. در طی زندگی یک ستاره در دوران پیری برخی از ستارگان که از حد مشخصی بزرگتر باشند به سیاه چاله و اگر از این حد کوچک‌تر باشند تبدیل به کوتوله سفید می‌شوند. ماده تشکیل دهنده کوتوله‌های سفید به اندازه‌ای به هم فشرده‌است که یک قاشق غذاخوری آن چند تن وزن دارد. کوتوله‌های سفید، که تعدادشان در کهکشان ما نسبتاً زیاد است، آخرین مرحله تکامل بسیاری از ستاره‌ها هستند. ستاره‌هایی که جرمشان تقریباً معادل جرم خورشید (2/1 جرم خورشید) و یا کمتر از آن است به احتمال زیاد همگی به کوتوله سفید تبدیل می‌شوند.

سازمان فضایی اروپا با این مأموریت که از نظر برخی کارشناسان هیجان انگیز توصیف شده با بررسی ماه ها یخی و همچنین خود سیاره بزرگ مشتری موافقت کرده است.

کاوشگر ماه های یخی مشتری از فضاپیمایی تشکیل شده که از انرژی خورشیدی تغذیه می کند و سه سال و نیم را به تحقیق درباره ماه های سیاره بزرگ مشتری و همچنین اتمسفر این سیاره سپری می کند. انتظار می رود که این کاوشگر در ژوئن 2022 به فضا پرتاب شده و در اوایل سال 2030 به مشتری برسد و پس از آن طی سه سال و نیم مأموریت خود را انجام می دهد.

کمتر پیش می آید که مردم گرفتار و پر مشغله نیویورک نگاهی به آسمان بیاندازند. اما جمعه گذشته برای نیویورکی‌ها یک استثناء به شمار می رفت. زمانی که شاتل اینترپرایزر سوار بر یک فروند بوئینگ 747، مسیر رسیدن به موزه دریایی، هوایی و فضایی اینترپید را بر فراز شهر نیویورک طی می‌کرد. شهروندان واشینگتن هم در هفته قبل از آن شاهد این نمایش هوایی بودند، زمانی که شاتل دیسکاوری برای مستقر شدن در خانه جدیدش در موزه هوانوردی واشنگتن بر فرار این شهر به پرواز درآمد. در ماه نوامبر / آبان هم همین عملیات برای مستقر کردن شاتل اندیور در مرکز علوم کالیفرنیا در لس‌آنجلس به اجرا در خواهد آمد.

قطعا سوار شدن دو هواپیما بر روی هم منظره جالبی را به وجود می‌آورد، اما دو پرسش به ذهن متبادر می‌شود: چگونه یک هواپیما با وجود یک شاتل بر پشتش می‌تواند مقاومت کرده و پرواز کند؟ و دیگر این‌که آیا راه بهتری برای انجام این نقل و انتقالات وجود ندارد؟ پاسخ‌ها به ترتیب از این قرار است: به سختی و خیر.

با وجود این‌که شاتل‌ها میلیون‌ها کیلومتر را در فضا حرکت کرده‌اند، اما حرکت دادن آنها به هیچ عنوان کار ساده‌ای نیست. آنها نمی‌توانند بدون وجود دو موشک کمکی و مخزمن عظیم‌الجثه سوخت (که وظیفه بلند کردن شاتل‌ها از زمین را به عهده دارند) به حرکت در بیایند. اما زمانی‌که وارد مدار می‌شوند بدون هیچ مشکلی حرکت دایره‌وار خود را به دور زمین آغاز می‌کنند و در زمان بازگشت به زمین هم عملا با سختی زیادی مواجه نیستند و بدون استفاده از هیچ نیروی محرکی در هوا سر خورده و در پایگاه فضایی کندی فرود می‌آیند.

یکی از مشکلات برنامه ساخت شاتل‌ها این بود که وقتی شاتل در پالم‌دیلِ‌کالیف ساخته می‌شد، برای پرتاب از زمین می‌بایستی به مرکز فضایی کندی در فلوریدا انتقال داده می‌شد و اگر وضعیت آب‌وهوا برای فرود به هم می‌ریخت، شاتل‌ها باید در پایگاه هوایی ادواردز در کالیفرنیا (تنها پایگاه هوایی دارای باند فرود مناسب شاتل فضایی غیر از پایگاه فضایی کندی) فرود می‌آمدند و صدالبته برای پرواز بعدی به فلوریدا منتقل می‌شدند؛ به عبارت دیگر، یک سازه 79هزار کیلوگرمی می‌بایست چندین بار جابجا می‌شد.

برای این کار به ماشین پرنده بزرگ‌تری و به اندازه کافی قدرتمند و مستحکم نیاز بود که بتواند این سازه فضایی را جابجا کند و بهترین گزینه برای این کار بوئینگ747 بود، بهترین مزیت آن هم این بود که ناسا مجبور به طراحی و ساختن یک ماشین پرنده دیگر نبود. اما اولین چالشی که طراحان برای جابجا کردن یک شاتل توسط یک هواپیمای مسافربری داشتند، وزن آن دو بود. یک فروند بوئینگ 747 با سوخت کامل و با احتساب صندلی‌ها، مسافران، خدمه، چمدان‌ها، دستشویی‌ها ولاکرهای بالای سر مسافران، چیزی حدود 363هزار کیلوگرم وزن دارد و اگر یک شاتل هم بر روی آن قرار بگیرد، تقریبا وزنی حدود 450هزار کیلوگرم پیدا می‌کند. این اولین مشکلی است که طراحان با آن مواجه می‌شوند، زیرا بوئینگ 747 اگر بیش از 379هزار کیلوگرم وزن داشته باشد، نمی‌تواند از زمین بلند شود.

مقداری از این اضافه بار با کسر وزن مسافران کم می شود. اما هنوز هم وزن بیشتری باید از روی بوئینگ برداشته شود تا بتواند به پرواز درآید. بنابر این ناسا کاری کرد که در داخل هواپیما به جز کابین و بدنه هواپیما، چیز دیگری وجود نداشته باشد. با این کار وزن هواپیما به 222هزار کیلوگرم کاهش یافت و حتی با اضافه شدن شاتل هم، بوئینگ می‌توانست از زمین بلند شود.

اما چالش بعدی، سوار کردن شاتل بر پشت هواپیما بود. ناسا برای این کار، از وسیله‌ای متشکل از یک بالابر، داربست و سه جرثقیل که هر کدام تا 45هزار کیلوگرم را بلند می‌کنند، استفاده می‌کند. دو جرثقیل به پشت شاتل و جرثقیل دیگر به دماغه شاتل متثل می‌شوند تا شاتل را از زمین بلند کنند؛ سپس بوئینگ حرکت کرده و به زیر آن می‌رود. قرار گرفتن هواپیما در زیر شاتل باید با دقت بسیار بالایی صورت بگیرد، زیرا بالابر، به جز بلند کردن شاتل از روی زمین کار دیگری نمی‌تواند انجام دهد. بلند کردن شاتل حقیقتا سخت‌ترین چالش این کار است.

با فرض درست بودن هدف‌گذاری و استقرار درست شاتل روی بوئینگ، در مرحله بعدی شاتل بر روی بوئینگ چفت می‌شود به طوری‌که امکان لغزش و جابجایی آن وجود نداشته باشد. در نهایت هم انتهای مخروطی شکل به سر موتورهای شاتل بسته می‌شود تا از تلاطم هوا در اطراف بدنه شاتل جلوگیری کند. بعد از این‌که از امنیت همه چیز اطمینان حاصل شد، ماشین‌ها می‌توانند به پرواز درآیند.

ناسا یک تیم 20 نفره را که هر کدام قادر به پرواز چندین نوع مختلف هواپیما هستند، فراخوان و در نهایت 4 نفر از آنها را برای پرواز انتقال شاتل انتخاب می‌کند. این خلبانان که عادت کرده‌اند 747های معمولی را در ارتفاعات بالا و با سرعت زیاد هدایت کنند، حالا مجبورند که با سرعت کم و در ارتفاع پایین پرواز کنند. متوسط ارتفاع پرواز برای جمبوجت‌ها حدود 33هزار پا (11هزار متر) از سطح زمین است. با قرار گرفتن شاتل بر پشت آن، این ارتفاع تا حدود 40% کاهش می‌یابد. بیشترین حد مجاز سرعت برای یک فروند بوئینگ 747 هم 920 کیلومتر بر ساعت است که آن هم با قرار گرفتن شاتل بر پشت بوئینگ به نصف کاهش می‌یابد. اگر سرعت هواپیما از آن بیشتر شود، اجزاء هواپیما شروع به از هم پاشیدن خواهند کرد.

برای افزایش ضریب امنیت پرواز، یک جت اکتشافی کوچک‌تر هم 160 کیلومتر جلوتر از هواپیما حرکت می‌کند تا آن را از وجود بارندگی، باد و سایر خطرات احتمالی، مطلع سازد. زمانی‌که شاتل و بوئینگ نهایتا به مقصدشان می‌رسند، همان پروسه سوار کردن شاتل بر هواپیما این بار به صورت برعکس تکرار و این دو ماشین از یکدیگر جدا می‌شوند.

قدم نهایی شاتل‌های دیسکاوری و اینترپرایز به سوی بازنشستگی، حتی از سواری گرفتن آنها از یک بوئینگ هم کم‌شأن‌تر است. شاتل اندیور بر ماشینی معمولی سوار می‌شود که برای حمل‌ونقل اجسام استفاده می‌شود و به آرامی از خیابان‌های لس‌آنجلس عبور خواهد کرد. در صورتی‌که اینترپرایز سوار بر یک قایق شده و از رودخانه هادسون عبور خواهد کرد تا درمرکز علمی اینترپید آرام بگیرد. در این بین تنها بوئینگ‌های 747 هستند که مجددا پرواز خواهند کرد و شاتل‌هایی که برای فضا ساخته شده بودند، برای همیشه در یک مکان باقی خواهند ماند.

زینب حسینی از سایت نجوم ایران

به نقل از خبرآنلاین

ستاره شناسان یک ردیف سیاره هایی را یافته اند که ویژگهای شگفت انگیزی دارند و بی تردید ارزش ذکرشدن در نسخه بین کهکشانی کتاب رکوردهای جهانی گینس را دارد.

برای مثال، SWEEPS-10 سریع ترین سیاره ای است که با فاصله بیش از یک میلیون کیلومتری به دور خورشید خود می چرخد، فاصله ای که سه برابر فاصله ماه از زمین است، به این معنا که یک سال در این سیاره 10 ساعت به طول می انجامد.

براساس تحقیقات دانشگاه ترامو در ایتالیا آنزیم 5- لیپوکسیژناس (5-lipoxygenase) نقش مهمی در مرگ سلول در فضا ایفا می کند. دانشمندان اعتقاد دارند که ایجاد مانع در مقابل این آنزیم، مشکلات فضانودان که در نتیجه پروازهای فضایی به وجود می آید از بین می رود. این ادعا در رابطه با سرکوبی آنزیم کشف شده ثابت کرده که سالخوردگان نیز می توانند از مزایای تقویت سیستم ایمنی بدن خود استفاده کنند. از آنجایی که شرایط فضایی مشکلات سلامتی را مشابه فرآیند پیر شدن در زمین برای فضانوردان به همراه دارد، این کشف ممکن است به درمان این شرایط در فضانوردان کمک کرده و همچنین به تقویت سیستم ایمنی سالخوردگان منتهی شود. این تحقیقات از سوی دپارتمان علوم زیست پزشکی دانشگاه ترامو ایتالیا انجام شده و نتایج آن در مجله FASEB به چاپ رسیده است.

تصویر زیر متعلق به خوشه ستاره‌ای اومگا قنطورس واقع در کهکشان راه شیری است. در این تصویر، ستارگان جوان به رنگ آبی و ستارگان پیر به رنگ قرمز دیده می‌شوند. با این وجود، در کهکشان‌های دوردست‌تر محال است که بتوان ستارگان کم‌نور را مشاهده کرد. اکنون مشخص شده است که برخی از دورترین کهکشان‌های عالم از آنچه که اخترشناسان گمان می‌کردند، ستارگان بیشتری دارند.

به گزارش نیوساینتیست، تنها اطلاعاتی که دانشمندان از کهکشان‌ها بدست می‌آورند، از نور ستارگان آنها حاصل می‌شود. اما ستارگان تمام جرم یک کهکشان را تشکیل نمی‌دهند. بخشی از جرم کهکشان مربوط به ماده تاریک است که نامرئی است و مستقیما قابل اندازه‌گیری نیست.

برای دور زدن این مشکل، اخترشناسان عموما جرم کهکشان را بر اساس ترسیم نحوه حرکت ستارگان آن نسبت به یکدیگر تخمین می‌زنند. آنها میزان جرم مرئی را با جرم کلی مقایسه می‌کنند، و فرض می‌کنند که باقی جرم کهکشان باید از ماده تاریک تشکیل شده باشد.

کشف این ذره جدید برای نخستین بار در مجله سیمتری(Symmetry) اعلام شد. کارلوس لورنکو یکی از محققان برجسته سرن (گروهی که روی برخورد دهنده بزرگ هادرون کار می کنند)، در رابطه با این ذره جدید توضیحاتی را ارائه کرده است. این ذره که  "neutral Xi_b^star baryon" نام دارد از سه کوارک تشکیل شده است که تنها زمان بسیار کوتاهی وجود خواهد داشت. براساس اظهارات لورنکو این ذره حتی کمتر از چیزی که من و شما می توانیم تصور کنیم زنده می ماند.

دانشمندان تنها قادر بودند که این ذره جدید را به علت تأثیری که پس از ناپدید شدن باقی می گذارد کشف کنند.