سرنشینان Expedition19  خود را برای پیاده روی فضایی آماده کردند و منتظر ورود سه عضو دیگر هستند که در آخر این هفته به آنها ملحق می شوند. مسافران فضایی همچنان فعالیت های خود را ادامه می دهند. فرمانده گنادی پادالکا (Gennady Padalka) و مهندس پرواز  میشل بارات (Michael Barratt) برای اولین پیاده روی فضایی خود – که در روز 5 ژوئن برنامه ریزی شده- لباس فضایی خود را هشت بار امتحان نمودند. علاوه بر این، آنها لباس ها را از نظر نواقص ، عملکرد صحیح سرپوش و تجهیزات ارتباطی نیز به خوبی کنترل کردند.

از اوایل 1960 این بحث همواره بوده که آیا در اعماق تاریک دهانه های آتشفشان مانند ماه، در نزدیکی دو قطب، آب به صورت یخ پنهان شده است؟ جایی که هرگز نور خورشید را به خود ندیده است. سفینه های فضایی مختلفی سعی نموده اند تا اعماق این دهانه ها را ببینند، اما مدت های زیادی است که از این راه نیز اطلاعات دقیقی به دست نیامده است. اکنون ناسا و سازمان فضایی هند یا ISRO در حال تشکیل یک تیم تحقیقاتی شامل دو فضاپیما هستند تا یک بار و برای همیشه به این سوال پاسخ دهند. دکتر میلسامی انادوری (Mylswamy Annadurai) مدیر پروژه سفینه چاندرایان-1 (Chandrayaan-I)گفت: «زمانی که این حقیقت آشکار شود، تجربه ای بی نظیر و در نوع خود اولین خواهد بود.»

شاتل فضایی آتلانتیس پس از تکمیل نمودن سفر 13 روزه خود در ساعت 11:39 صبح به وقت شرقی در پایگاه نیروی هوایی ادوارد در کالیفرنیا به زمین نشست. در طول کنفرانس فشرده ای که در مرکز فضایی کندی ناسا در فلوریدا برگزار شده بود، اد ویلر (Ed Weiler) گفت: «اکنون، و تنها اکنون می توانیم اظهار کنیم این عملیات موفقیت کاملی در پی داشت، فضانوردان با سلامت کامل در زمین هستند.»

آزمون مجموعه چترهای  راکت Ares I در 20 می توسط ناسا و مهندسین صنایع در منطقه مانور نظامی ارتش ایالات متحده در نزدیکی یوما، آریزونا انجام گرفت. چتر اصلی به منظور آهسته نمودن روند کاهش سرعت سریع موتور طراحی شده و این امکان را فراهم می آورد تا بتوان آن را برای پروازهای آتی حفظ نموده و مورد استفاده قرار داد.

Ares I اولین وسیله پرتابی است که برای "برنامه صور فلکی ناسا"  طراحی شده است و در دهه آینده کاوشگران را به ایستگاه فضایی بین المللی، ماه و مقاصد دورتر خواهد فرستاد. چترهای اصلی – بزرگترین چتر راکتی که تا کنون ساخته شده –  هرکدام 150 فوت قطر و 2000 پوند وزن دارد. این چترها به عنوان عناصر مرکزی سیستم کاهش سرعت راکت عمل نموده و شامل یک چتر خلبان، یک چتر ضمیمه (به عنوان ترمز) و چترهای اصلی است. همه در یک مجموعه قرار گرفته اند. چترهای اصلی در یک زمان باز شده و کشش لازم برای آهسته کردن سرعت موتور راکت جامد عظیم را فراهم می نماید و  فرود آرام و ایمنی در اقیانوس را تضمین می کند.

مهندسین پرواز Roman Romanenko، Frank De Winne و Robert Thirsk از مسافران بیستمین پرواز به ایستگاه بین المللی فضایی، در روز چهارشنبه 27 می (6 خرداد) در ساعت 6:34 صبح به وقت شرقی در فضاپیمای Soyuz TMA-15 از Baikonur Cosmodrome در قزاقستان به سوی فضا حرکت نمودند تا اقامت شش ماهه خود در فضا را آغاز نمایند.

اعضایSTS-125  در روز سه شنبه 26 می (5 خرداد) در ساعت 5 بعد از ظهر به وقت شرقی طی یک مراسم خوش آمدگویی بازگشت به خانه که در Ellington Field  هاستون برگزار گردید مورد تقدیر قرار گرفتند .

شاتل فضایی Atlantis و هفت سرنشین آن  صبح روز یکشنبه بر روی باندپرواز شماره 22 در پایگاه نیروی هوایی  Edwards  در کالیفرنیا شمارش معکوس خود را برای پایان عملیات 13 روزه ی سرویس دهی و خدمات رسانی به تلسکوپ فضایی هابل  ناسا آغاز نمود. قبل از ترک باند پرواز ، فرمانده Scott Altman برای اعضای گروهش صحبت کرد و از آنها به خاطر همکاری و بازگشت صحیح و سالم به خانه تشکر نمود.

Altman گفت: «در آخر! فکر نمی کردم که بازگشت به زمین اینقدر سخت باشد، وقتی به زمین نشستیم همه احساس خوبی داشتند.»

یکی از دو مریخ نورد ناسا، تغییرات محیطی که بیش از بیلیون ها سال پیش در دهانه آتشفشان مانند مریخ رخ داده است را ثبت نموده است. یافته های اساسی و کلیدی به دست آمده از سپتامبر 2006 تا آگوست 2008 در نسخه 22 می ژورنال Science انتشار یافت و در آن آنچه محققان از کاوش های Opportunity در دو دهانه کوچکتر، که پس از فرود در مارچ 2004 به دست آورده اند به تفسیر شرح داده شده است.

مریخ نورد اثرات باد و آب را آشکار ساخت. داده ها نشان می دهد که آب در طی چندین بیلیون سال پیش مرتباً آمده و رفته. باد برای مدت طولانی تری وجود داشته و در بین دو دوره آبی، خاک و شن ها را به صورت تپه هایی جمع نموده است. این پدیده ها هنوز هم جزء مناظر امروزی است و قابل مشاهده می باشد. در Victoria لبه های کنگره دار و دیگر جلوه های موجود نشان می دهد که دهانه قبلاً کوچکتر از آنچه امروز دیده می شود بوده است، اما فرسایش بادی آن را به تدریج گسترده نموده.

شیوه برگزاری سومین رقابت صوفی با تغییرات اندکی نسبت به رقابت های گذشته همراه خواهد بود و این آغاز یک راه است: تغییراتی در شکل نظارت داوران، شکل گروه بندی ها و روش شرکت در رقابت. تجربه برگزاری نه دوره ماراتن مسیه و دو دوره رقابت صوفی در کشور، کمک شایانی به ایجاد جامعه ای از رصدگران توانمند، تیزبین، چیره دست و آشنا به پیچ و خم های آسمان شب کرده است. این دو رقابت که در حقیقت دو گردهمایی بزرگ از برترین رصدگران اعماق آسمان کشور هستند، موجبات فراهم شدن زمینه برای ایجاد بسیاری از ارتباط ها، دوستی ها و انتقال تجربه ها بین منجمان آماتور و گروه های نجومی شده است. به طوری که این امر در نهایت به توسعه نجوم آماتوری و علاقه عمومی توده های جامعه به دانش نجوم منجر شده است.