برخی از ستاره ها فعالیت شهابی بسیار بالایی در اطراف خود دارند که می تواند هر گونه حیات در اطراف شان را به نابودی محکوم کند. تحقیقات در دست اجرا سعی دارد تعیین نماید کدام قسمت از سیستم های ستاره ای ممکن است در اثر فشار ستاره های دنباله دار غیر قابل زیست باشد.
بسیاری از ستاره های دنباله دار منظومه شمسی مان در کمربند Kuiper یافت می شوند، یک صفحه پر از نخاله و ضایعات(debris-filled disk) که از مدار نپتون (30AU) تا تقریباً دو برابر این فاصله گسترده شده. در ستاره های دیگر نیز صفحه ضایعات یا debris-filled disk های مشابهی شناخته شده است.
Jane Greaves از دانشگاه St. Andrews در اسکاتلند گفت: «نخاله ها، گرد و غبار و ذرات بزرگتری هستند که به واسطه خرد شدن درونی ستاره های دنباله دار و آستروئیدها به وجود آمده اند.»
بر اساس داده های به دست آمده از تلسکوپ فضایی Spitzer تقریباً 20 درصد ستاره های خورشید مانند debris disks هایی دارند که از کمربند Kuiper ما بزرگتر و وسیع تر است.