در روز 9 اكتبر حدود ساعت 4:31 صبح ، راکت حامل فضاپیمای LCROSS  (قنطورس) با سطح دهانه كابئوس کره ماه برخورد كرد.سفينه فضايي LCROSS از فاصله تقريباً  600 كيلومتري تصاويري از اين برخورد تهيه نمود. نور ظريف اما مشخص حاصله ، تنها تعداد پيكسل اندكي را  در دوربين های LCROSS به خود اختصاص داد و  فقط براي لحظه بسيار كوتاهي  مشاهده شد، اما اطلاعات بسيار ارزشمندي درباره تركيب مواد در محل برخورد فراهم خواهد نمود.

یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه هاواییی در مانوآ (Mānoa)به رهبری رالف کیزر، شیمی فیزیکدان از دانشگاه هاوایی، روندهای شیمیایی اتمسفر نارنجی-قهوه ای رنگ تیتان (قمر زحل) را روشن ساخت. در منظومه شمسی تیتان تنها جسم نزدیک به زمین و زهره است که دارای سطحی جامد و اتمسفری ضخیم می باشد. این تیم به طور همزمان آزمایشاتی را به تقلید از واکنش های شیمیایی در اتمسفر تیتان انحام داد. این کار را با استفاده از تابش های مولکولی متقاطع انجام گرفت. در این پروژه نتیجه یک برخورد مشخص بین دو ملکول قابل پیگیری است.

چارلز بولدن مدیر ناسا، روز 11 سپتامبر در بازدیدی که از مدرسه ای در واشنگتن داشت برای دانش آموزان صحبت نمود. وی در روز ملی خدمات و یادبود تقریبا  برای 120 دانش آموز در سطوح سوم و چهارم و پنجم در مورد علوم، تکنولوژی، ریاضیات و مهندسی سخنانی را ایراد نمود.

بولدن سخنان خود را با صحبت درباره اهمیت سفر به فضا و نقش آن در تمام جنبه های زندگی روزانه شروع نمود. ناسا به تمام دانش آموزان شرکت کننده در این برنامه وسایل کمک آموزشی علمی اهداء کرد و برای معلمان برنامه های آموزشی علوم، تکنولوژی، مهندسی و ریاضی آورد. همچنین کتابی علمی و غیر تخیلی درباره برادران رایت و اولین پرواز به تمام 120 دانش آموز داده شد. بولدن و یکی از دانش آموزان بخشی از این کتاب را با صدای بلند برای حضار قرائت نمودند.

اختر شناسان دانشگاه های کالیفرنیا، لوس آنجلس و هاوایی قطعات پرتاب شده از بزرگترین انفجار دنباله داری که تا کنون مشاهده شده  را کشف کردند.

راشل استیون سون (Rachel Stevenson) به همراه همکارانش از اکتبر 2007 رصد دنباله دار 17پی/هولمز (17P/Holmes) را آغاز نمودند، یعنی اندکی پس از اینکه حضور جسم کوچکش (به پهنای 3 کیلومتر) در حالی که بیش از یک میلیون بار در روز می درخشید، گزارش شد. آنها با استفاده از تلسکوپ کانادا-فرانسه-هاوایی به مدت چندین هفته به کار خود ادامه دادند و درحالی که دنباله دار همچنان در حال بزرگ شدن بود (حتی بزرگتر از خورشید) غبار و ذرات خارج شده از آن را مشاهده نمودند.

با توجه به مشاهدات انجام گرفته بر روی کهکشان NGC 4945 چنین به نظر می رسد که این مجموعه ستاره یک کهکشان مارپیچ و بسیار شبیه به کهکشان راه شیری ماست که دارای بازوهای درخشان پیچ دار و ناحیه مرکزی میله ای می باشد.

این کهکشان در فاصله 13 میلیون سال نوری و در صورت فلکی قنطورس[1] Centaurus واقع شده است. اما نقطه ای که این شباهت ها به پایان می رسد اینجاست که کهکشان NGC 4945 دارای مرکزی درخشان تر از کهکشان راه شیری است؛

سیگنوس ایکس -1 از زمان کشف یعنی 45 سال پیش تاکنون، بیشترین مطالعات اشعه ایکس را به خود اختصاص داده است. سیگنوس ایکس -1حدود یک دهه پس از کشف، زمانی که ترکیب مشاهدات اشعه ایکس و رصدهای نوری منجر به بحثی شد که می گفت آن در واقع یک سیاه چاله است، جایگاه مهمی در تاریخ اخترشناسی پیدا نمود.  

منظومه سیگنوس ایکس -1 شامل یک سیاه چاله با جرمی حدود 10 برابر خورشید در یک مدار نزدیک با یک ستاره غول آسا با جرمی حدود 20 خورشید می باشد. گازهای خروجی از ستاره غول آسا با یک باد سریع بین ستاره ای توسط سیاه چاله مجتمع شده و برخی از این گازها به شکل یک دیسک درآمده به درون سیاه چاله کشیده می شوند. انرژی گرانشی آزاد شده توسط این گازهای ملتهب به صورت اشعه ایکس از سیگنوس ایکس -1 ساطع می شود.

یک گروه بین المللی از محققان با بررسی یکسری از کهکشانها با استفاده از رادیوتلسکوپ پارکس CSIRO یکی از باورهای طولانی مدت اخترشناسی در مورد چگونگی شکل گیری ستارگان را تصحیح کرد. از دهه 1950 اخترشناسان بر این باور بوده اند که در یک خانواده از ستارگان تازه متولد شده نسبت ستارگان حجیم به ستارگان کوچک کاملا مشابه و برابر است. برای مثال در مقابل هر ستاره ای به حجم 20 برابر خورشد و یا بزرگتر 500 ستاره کوچکتر با اندازه خورشید (و یا کوچکتر) خواهید داشت.

دکتر گرهارت مرر (Gerhardt Meurer) مدیر تیم تحقیقاتی از دانشگاه جانز هاپکینز (Johns Hopkins) می گوید: "این عقیده بسیار مفیدی بود ولی متاسفانه به نظر می رسد که این عقیده درست نباشد"

به تعداد ستارگان با جرم های مختلف در زمان تولد IMF یا عملکرد جرم آغازی (initial mass function) گفته می شود.

دیسک های نخاله ای یا debris discs  که مکانی است احتمالی برای شکل گیری سیارات در اطراف ستارگان دیگر، گاه گاهی اشکال عجیبی به خود می گیرند. این پدیده توسط اثرات گازهای بین ستاره ای قابل توضیح است. به گفته جان دبیس از مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا، "این صفحات حاوی اجسامی شبیه به آستروئیدها و دنباله دارها هستند. این اجسام احتمالا رشد نموده و یک سیاره را به وجود می آورند. این اجرام کوچک غالباً باهم برخورد می کنند و یکی از اثرات جانبی این برخوردها تولید حجم زیادی از غبار است." همان طور که یک ستاره در کهکشان حرکت می کند با ابرهای گازی ضخیم مواجه می شود و با عث به وجود آمدن یک نوع باد ستاره ای (interstellar wind) می گردد.

در 1918 شعبده باز مشهور هری هادینی (Harry Houdini) زمانی که یک فیل 10000 پوندی را ناپدید کرد، تحییر بیش از 5200 نفر از حضار تأتر Hippodrome نیویورک را برانگیخت. اما ناپدید شدن یک جانور بزرگ در مقایسه با تردستی باشکوهی که در 11 آگوست در منظومه شمسی مان رخ داد چیزی نیست. در آن روز سیاره زحل بدون کمک گرفتن از ژوپیتر یا از اورانوس، سیستم  حلقه ای 170000 مایلی خود را ناپدید ساخت.

چگونه یک سیاره منحصر گاز و بزرگ، بدون استفاده از چوب سحرآمیز، دود یا آینه توانست حجمی تقریباً معادل 35 میلیارد میلیارد تن از یخ و غبار و قطعات سنگ را ناپدید کند؟ زحل به تنهایی بدون  متوسل شدن به رموز تردستی و جادوگری شاید هرگز قادر به انجام چنین شعبده بازی ای نمی شد. البته خوشبختانه، دوست عزیزمان لیندا اسپیلکر (Linda Spilker)، نماینده دانشمندان پروژه «عملیات زحل کاسینی» در آزمایشگاه JPL ناسا واقع در پاسادنا کالیفرنیا یک شعبده باز نیست.

تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا در حال شروع  دومین کار خود و گرفتن اولین تصاویر از جهان (از زمانی که شروع به گرم شدن کرده) می باشد. این تلسکوپ مادون قرمز در 15 می 2009، بیش از 5 سال و نیم پس از پرتاب، مایع سرد کننده (کولانت) خود را به اتمام رسانده، تلسکوپ گرم شدو دمای آن به 30 درجه کلوین (حدوداً منفی 406 درجه فانهایت) رسیده است.

تصاویر جدید گرفته شده توسط دو کانال شناساگر مادون قرمز اسپیتزر (دو کانالی که در درجه حرارت جدید و گرمتر کار می کنند) اثبات می کند که رصد خانه هنوز به صورت یک ابزار قدرتمند برای کاوش و بررسی جهان غبار آلود شهرت خود را حفظ نموده است. این تصاویر ناحیه شلوغ شکل گیری ستاره، باقی مانده های یک ستاره شبیه خورشید و یک کهکشان در حال چرخش را نشان می دهند.