یک گروه بین المللی از محققان با بررسی یکسری از کهکشانها با استفاده از رادیوتلسکوپ پارکس CSIRO یکی از باورهای طولانی مدت اخترشناسی در مورد چگونگی شکل گیری ستارگان را تصحیح کرد. از دهه 1950 اخترشناسان بر این باور بوده اند که در یک خانواده از ستارگان تازه متولد شده نسبت ستارگان حجیم به ستارگان کوچک کاملا مشابه و برابر است. برای مثال در مقابل هر ستاره ای به حجم 20 برابر خورشد و یا بزرگتر 500 ستاره کوچکتر با اندازه خورشید (و یا کوچکتر) خواهید داشت.

دکتر گرهارت مرر (Gerhardt Meurer) مدیر تیم تحقیقاتی از دانشگاه جانز هاپکینز (Johns Hopkins) می گوید: "این عقیده بسیار مفیدی بود ولی متاسفانه به نظر می رسد که این عقیده درست نباشد"

به تعداد ستارگان با جرم های مختلف در زمان تولد IMF یا عملکرد جرم آغازی (initial mass function) گفته می شود.

دیسک های نخاله ای یا debris discs  که مکانی است احتمالی برای شکل گیری سیارات در اطراف ستارگان دیگر، گاه گاهی اشکال عجیبی به خود می گیرند. این پدیده توسط اثرات گازهای بین ستاره ای قابل توضیح است.

به گفته جان دبیس از مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا، "این صفحات حاوی اجسامی شبیه به آستروئیدها و دنباله دارها هستند. این اجسام احتمالا رشد نموده و یک سیاره را به وجود می آورند. این اجرام کوچک غالباً باهم برخورد می کنند و یکی از اثرات جانبی این برخوردها تولید حجم زیادی از غبار است." همان طور که یک ستاره در کهکشان حرکت می کند با ابرهای گازی ضخیم مواجه می شود و با عث به وجود آمدن یک نوع باد ستاره ای (interstellar wind) می گردد.

یک تیم از دانشمندن سیاره جدیدی پیدا کرده اند که در مسیر اشتباهی به دور ستاره اش می چرخد. این سیاره که WASP-17 نام دارد و در فاصله 1000 سال نوری دورتر در حال گردش به دور یک ستاره می باشد توسط پروژه WASP از UK و با همکاری رصدخانه ژنو پیدا شد. این کشف جدید نور تازه ای در زمینه چگونگی شکل گیری منظومه های سیاره ای می باشد. از آنجایی که سیارات همانند ستارگان از یک ابر گازی در حال چرخش به وجود می آیند، انتظار می رود آنها نیز همانند ستارگان در یک مسیر مشابه در مدار خود قرار گیرند.

آیا جهان ما می تواند غشاء شناوری در ابعاد دیگر فضا باشد؟ ماهیت واقعی ماده تاریک چیست؟ بعد چهارم فضا و زمان کجاست؟ چرا هر دو سوی جهان مشابه هم است؟ در این مقاله به برسی 10 تئوری برتر جهان که به عنوان عجیب ترین تئوری های کیهان شناسی برگزیده شده اند خواهیم پرداخت و نگاهی بر این نظریه ها از قبیل تئوری برخوردهای غشایی، جهان های زاینده، بعد چهارم ، هستی طلایی، نفوذ جاذبه ،روح هستی، جهان کوچک، نوترون های خنثی، ماتریکس و... خواهیم داشت.

خورشید سرانجام به پایان سوخت هسته ای اش می رسد و حدود 5/4 میلیارد سال دیگر می میرد. البته داستان مرگ خورشید از یک سری وقایع تشکیل شده است که ابتدا خورشید را به غول سرخ، سپس به ریز نقش سفید، و در نهایت به یک ستاره ریز نقش سیاه تبدیل می کند. این فرآیند 5/3 میلیارد سال دیگر آغاز میشود؛ وقتی که هلیم در هسته خورشید شروع به همجوشی و تولید کربن میکند و خورشید شروع به انبساط میکند. پیش بینی وضع آب و هوای زمین در آن زمان داغ، درخشان و مه آلود خواهد بود؛ زمانی که خورشید همچون غولی در آسمان بزرگ و بزرگتر می شود. زمانی که خورشید دو سومِ  آسمان را پوشانده، دمای چند هزار درجه ای روی زمین مدت هاست که جوّ و اقیانوس هایش را تبخیر کرده است. سرانجام، لایه خارجی خورشید، عطارد، زهره، زمین و حتی مریخ را در کام خود فرو  میبرد و با جذب حرارت از مرکزش 3000 بار درخشان تر میشود. در این زمان خورشید به یک ستاره غول پیکر تبدیل گشته است.

در آسمان ما به جز ماه و هشت سیاره منظومه شمسی, خورشید ستاره ای است درست شبیه بقیه ستاره های آسمان. فقط نزدیکی آن به زمین است که برای اختر شناسان امکان بررسی ماهیت و رفتار ستاره ها را از نزدیک فراهم کرده است. آنها با فرستادن ماهواره هایی به فضا, برای انجام رصدهای متناوب و مکرر, به بررسی جزئیات سطح خارجی آن و همچنین ساختار درونی اش میپردازند. ستاره ما- که یک ستاره نسل دوم معمولی است- وزنی حدود دو هزار تریلیون تریلیون تن دارد که 75%  هیدروژن و 25% هلیم و درصد کوچکی هم عناصر سنگین تر است. همه اتم های عناصر سنگین تر که سیارات را شکل دادند, در هسته ستاره مادر تولید شده اند که زمانی پس از انفجار بزرگ متولد شده و چند میلیون سال بعد هم در انفجاری نابود شده است.

به نظر می رسد که سیاره های خاکی خارج از منظومه ی شمسی ما نه چندان سرد و نه چندان گرم، بلکه دارای دمای مناسب برای میزبانی حیات باشند.این موضوع مانند لیستی از  فاکتور های ساده به نظر می رسد ، اما پیدا کردن  سیاره ای که تمام مشخصات لازم را در بر گیرد، دهه هاست که ذهن ستاره شناسان را به خود مشغول کرده است .سیاره ای که در فاصله ای مناسب  به دور ستاره ی خود می چرخد ، فاصله ای که آب سطح آن را نه به صورت بخار یا یخ بلکه به صورت مایع حفظ کند.

از میان کشفیات  جدید فضاپیمای کاسینی در حین بررسی پدیده اکوئینوکس (نقطه اعتدال شب و روز) زحل، یک شبه قمر جدید و ساختارهای عمودی جدید گنجینه های با ارزشی هستند که به چشم می خورند.

اکوئینوکس یا نقطه اعتدالیه شب و روز پدید ای است که سالانه دو بار رخ می دهد و زمان آن هنگامی است که خورشید مستقیماً بالای خط استوای یک سیاره قرار می گیرد. در مورد زحل، این پدیده در هر 15 سال زمینی اتفاق می افتد. توضیحات روشن و بدیع هندسی باعث شد تا جزئیات بی سابقه ای از آن شناسایی شود. همانطور که زحل به پدیده اعتدالی 11 آگوست وارد می شود زاویه تابش خورشید به حلقه  صاف پایینی موجب می شود ساختارهای خارج از سطح، سایه های بلندی ایجاد کنند که حتی تا بیش از وسعت و پهنای حلقه ها نیز کشیده می شود؛ در نتیجه شناسایی آنها را آسان می سازد.