با كشف يك خوشه‌ کهکشاني در ‌٢/١٠ ميليارد سال نوري از زمين، رکورد دورترين خوشه‌ کهکشاني كه پيش از اين در اختيار خوشه‌اي در فاصله‌ حدود يك ميليارد سال نوري از زمين بود شكسته شد. اين جرم که دورترين خوشه‌ کهکشاني کشف ‌شده تاکنون است، با ترکيب داده‌هاي رصد‌خانه‌ پرتو ايکس چاندراي ناسا و تلسکوپ‌هاي نوري و فروسرخ شناسايي شده است.

 اين خوشه متعلق به زماني است که عالم فقط يک چهارم عمر فعلي خود را داشته است. خوشه‌هاي کهکشاني بزرگ‌ترين اجرام موجود درعالم‌اند که اجزايشان به‌ سبب نيروي گرانش کنار هم جمع‌اند. کشف چنين ساختار عظيمي در آن دوران آغازين عالم مي‌تواند اطلاعات مهمي را درباره‌ چگونگي تحول کيهان در اين مرحله بحراني در اختيارمان قرار دهد.

يکي از کارشناسان رصدخانه دانشگاه کاشان از ساخت نوعي اسطرلاب منحصر به فرد با نام " اسطرلاب زورقي" خبر داد. مهندس "صفايي"، پژوهشگر علم نجوم و سازنده اين اسطرلاب عصر دوشنبه در گفتگو با ايرنا، افزود: اين اسطرلاب سومين ابزار نجومي است که توسط وي ساخته شده است. وي از ساخت "زرقاله" و اسطرلاب مسطح با صفحات ويژه هر کدام با قطر 16سانتيمتر به عنوان ابزار قبل خود نام برد و اظهار داشت: اسطرلاب زورقي از جنس برنج و با قطر 28 سانتيمتر طراحي و ساخته شده است.

وي مهمترين علامت و ويژگي اين اسطرلاب را کارکردن آن بر اساس حرکت وضعي زمين نام برد و گفت: حدود يکهزار سال پيش ايرانيان علاوه بر کروي بودن زمين به حرکت وضعي آن هم اعتقاد داشته اند.

اورانوس تفاوت‌های بسیاری با دیگر سیارات منظومه شمسی دارد، چراکه عملا سیاره‌‌ای مرده است و محور دورانش به‌‌دور خود بر صفحه دوران به دور خورشید خوابیده است. شاید قمری گمشده، پاسخ معمای اورانوس باشد.  شاید شبیه به داستان‌های کودکانه به نظر برسد، اما این که تمایل عجیب اورانوس ممکن است از قمر بزرگ آن نشات گرفته باشد، یک حقیقت است.

اورانوس حول محوری می‌چرخد که تقریبا خوابیده بر صفحه سیستم خورشیدی است، و نه عمود بر آن. و هیچ کس هم دلیل این امر را نمی‌داند. یک نظریه در مورد این حرکت عجیب این است که تمایل آن نتیجه برخورد با جسمی هم‌اندازه زمین است؛ اما ایگناسیو ماسکیورا از انستیتو SETI در کالیفرنیا می‌گوید: «این نظریه تقریبا نتوانسته هیچ چیزی را در مورد این سیاره توضیح دهد. مثلا این‌که چرا مدارهای 27 قمر شناخته شده اورانوس، مانند خود سیاره متمایل نشده‌اند؟»

اخترشناسان شواهدی دال بر وجود ستاره‌ای 200 بار سنگین‌تر از خورشید پیدا کرده‌اند. ابرنواختری که از انفجار این ستاره ایجاد شده، 30 ماه است بدون افت درخشندگی، عناصر مختلف جدول تناوبی را تولید می‌کند.

اخترشناسان توانسته‌اند انفجار دیوانه‌وار ستاره‌ای را مشاهده کنند که به احتمال بسیار زیاد، سنگین‌ترین ستاره دیده‌شده است. به نظر می‌رسد این انفجار ابرنواختری که ماه‌هاست ادامه دارد، بیش از 50 برابر جرم خورشید (ده به توان 32 کیلوگرم، یکصد‌هزار میلیارد میلیارد میلیارد کیلوگرم) مواد مختلف تولید کرده باشد. این مواد درنهایت در تشکیل منظومه‌های ستاره‌ای مانند منظومه شمسی خودمان استفاده خواهند شد.

به گزارش نیچر، این انفجار که SN2007bi نامیده شده، در برنامه نقشه‌برداری دیجیتالی تلسکوپ 5متری پالومار برای جستجوی ابرنواخترها کشف شد. نخستین درخشش این انفجار در 19 فروردین 1386 دیده شد، اما برخلاف اغلب ابرنواخترها که پس از چندهفته کم‌نورتر می‌شوند، درخشندگی این ابرنواختر برای ماه‌ها ثابت ماند.

این دستگاه پرنده طی 18 ماه آینده آزمایش خواهد شدو پس از آن اجازه می‌گیرد با فروش بلیت افراد را در سفرهای کوتاه به نقطه ای بالاتر از جو زمین ببرد. اولین پروازها را از ایالت نیومکزیکوی آمریکا و پس از آن از سایر نقاط جهان انجام خواهد شد. جاناتان آموس، گزارشگر علمی بی بی سی در این سایت خبری نوشت: سر ریچارد برنسون درحال رونمایی دستگاه پرنده ای است که از آن برای بردن مسافران خصوصی به فضا استفاده خواهد شد. "اسپیس شیب 2" (SpaceShipTwo) در موهاوی واقع در ایالت کالیفرنیا پرده برداری می شود.

این دستگاه پرنده طی 18 ماه آینده تحت آزمایش قرار خواهد گرفت و پس از آن اجازه خواهد یافت با فروش بلیت افراد را در سفرهای کوتاه به نقطه ای بالاتر از جو زمین ببرد. سر ریچارد که هدایت "گروه ویرجین" را به عهده دارد قصد دارد اولین پروازها را از ایالت نیومکزیکو انجام دهد و پس از آن پرواز را از سایر نقاط جهان انجام خواهد داد.

برخورددهنده بزرگ هادرون LHC، موفق شد پرتوهای ذره‌ای را با بیست درصد قدرت بیشتر نسبت به آزمایشگاهی امریکایی که رکورد پیشین شتاب دادن به پروتون را داشت، پرتاب کند. به گزارش واحد مرکزی خبر، میزان قدرت پرتوهای پروتون در برخورددهنده بزرگ هادرون برای دست‌یابی به هدف نهایی مد نظر دانشمندان ضروری است. هدف محققان این است که قدرت ذرات به هنگام برخورد با یکدیگر، به حدی زیاد باشد که بر اثر متلاشی شدن آن‌ها، بنیادی‌ترین ذرات ماده پدید آیند.

طبق اعلام سازمان پژوهش‌های هسته‌ای اروپا، ال.اچ.سی در آزمایش دیروز خود توانست دو پرتوی ذره‌ای را با ظرفیت 1.18 ترا الکترون‌ولت (هر ترا معادل یک‌هزار میلیارد است) به ازای هر پرتو به حرکت درآورد و رکورد پیشین را که 0.98 ترا الکترون ولت بود، بشکند. رکورد پیشین شتاب ذرات به برخورددهنده تواترون در آزمایشگاه شتاب‌دهنده ملی فرمی (فرمی‌لب) در شیکاگوی امریکا تعلق داشت.

دانشمندان دانشگاه توسان در بالتیمور با استفاده از یک عدسی ساده و صفحه‌ای شیشه‌ای، موفق شدند رنگین‌کمان را به دام بیاندازند و به یکی از آرزوهای دیرین انسان جامه عمل بپوشانند. به گزارش نیوساینتیست، این تکنیک جدید که توسط ورا اسمولیانوا و همکارانش ابداع شده، ذخیره و نقل و انتقال اطلاعات را از طریق نور ساده‌تر خواهد کرد و شرایط را برای استفاده حداکثری از محاسبات و ارتباطات نوری فراهم خواهد نمود. فناوری نوری از فناوری‌های رایج فعلی در علوم ارتباطات رایانه‌ای و شبکه سریع‌تر است، اما دشواری فرآیند تبدیل نور به جریان الکتریکی و بالعکس، مهم‌ترین ویژگی منفی آن است.

در سال 2007 / 1386، اورتوین هس از دانشگاه ساری در انگلستان و همکارانش پیشنهاد دادند که پرتوهای نور را درون یک موج‌بر مخروطی به‌دام بیاندازند. این موج‌برها، ساختارهایی هستند که پرتوهای نور را در امتداد طول خود منتقل می‌کنند. برای ساخت این موج‌بر از متامتریال استفاده شده، موادی متشکل از مدارهای الکترونیکی که می‌تواند پرتوهای نور را با شیب‌های تند منحرف کند.

عوارض سطحی از وجود اقیانوسی از آب زیر اروپا، قمر مشتری حکایت دارد. تازه‌ترین محاسبات از وجود ذخایر عظیم اکسیژن در این اقیانوس زیرسطحی حکایت می‌کند که برای زندگی 3 میلیون تن موجود ماهی مانند کافی است. به نظر می‌رسد زیر لایه‌های سطحی یخ‌زده اروپا، کوچک‌ترین و درخشان‌ترین قمر گالیله‌ای سیاره مشتری، اقیانوسی به عمق 160 کیلومتر بدون داشتن هیچ‌گونه خشکی نهفته باشد. 

به گزارش نشنال‌جئوگرافی، بر اساس یک تحقیق جدید و جنجال‌برانگیز، این اقیانوس فرازمینی می‌تواند صدها برابر اکسیژن بیشتری در مقایسه با مدل‌های ارائه شده قبلی داشته باشد. این مقدار اکسیژن برای حمایت از نمونه‌های زیادی از حیات از جمله جانوران میکروسکوپی کافی است. ریچارد کرینبرگ، از اعضای هیات‌علمی دانشگاه آریزونا معتقد است که به طور نظری، حداقل 3 میلیون تن موجود ماهی‌مانند می‌توانند در سراسر این اقیانوس زیرسطحی اروپا زندگی کرده و نفس بکشند.

مسکو- مرکز هدايت پروازهاي فضايي روسيه اعلام کرد: سه فضانورد ايستگاه فضايي بين المللي از جمله يک فضانورد روس روز سه شنبه با فضاپيماي "سايوز تي.ام.اي-15" به زمين بازگشتند. در گزارش اين مرکز آمده است: محفظه ويژه سايوز حامل "رومان روماننکو" از روسيه، "فرانک د وين" از آژانس فضايي اروپا و "روبرت تيرسک" کانادايي پس از ورود به جو زمين و جدا شدن از فضاپيما در منطقه اي در قزاقستان فرود آمدند. اين سه فضانورد که پس از فرود با يک فروند بالگرد به پايگاه فضايي بايکانور روسيه در قزاقستان انتقال يافتندقرار است بعدازظهر امروز به مسکو منتقل شوند.

"رومان روماننکو" فضانورد روس حدود شش ماه در ايستگاه فضايي بين المللي به ماموريت فضايي مشغول بود.

کپسول فضايي سويوز روسي حامل يک بلژيکي، يک کانادايي و يک روسي از ايستگاه فضايي بين المللي سه شنبه سالم در قزاقستان به زمين نشست.   خبرگزاري فرانسه سه شنبه به نقل از مقامات فضايي روسيه گزارش داد: خدمه سويوز "تي ام اي 15" با موفقيت در ساعت 10:16 امروز به وقت محلي (10:46 دقيقه به وقت تهران) در 88کيلومتري شمال شهر "آرکاليک" فرود آمدند. "فرنک دو وين" از بلژيک، "رابرت تيرسک" از کانادا و "رومان روماننکو" از روسيه نزديک شش ماه را در فضا بسر بردند. خدمه سويوز که براي محافظت از سرما کلاههاي گرم به سر وکت هاي آبي به تن داشتند بلافاصله با برانکاد از کپسول منتقل شدند تا به تدريج به جو زمين عادت کنند.

راهپيمايان فضايي پس از اقامت طولاني در فضا و گرانش صفر در بازگشت به زمين دچار مشکل راه رفتن مي شوند و بايد تا يافتن حالت عادي زماني را تحت نظر باشند.