سازمان فضایی ناسا، نسل جدید موشک های خود را که قرار است انسان را به ماه و سپس به مریخ منتقل کند، معرفی کرد.

نسل جدید موشک های بالابر، تحولی بزرگ در تاریخ فضانوردی محسوی می شوند. این موشک ها پایه اصلی سفری به شمار می آیند که مدیران ارشد ناسا سالها است در ذهن خود می پرورانند. ماموریتی که انسان را ابتدا به ماه و سپس به مریخ منتقل می کند و دستاوردهای فراوانی را به دنبال دارد. شاید این ماموریت غیر ممکن به نظر برسد، ولی ناسا از همین حالا ساخت موشک های پیشران این ماموریت را آغاز کرده است.

نام این راکتها " آرس" است که خدای جنگ در اسطوره های یونانی است. اولین نسل جدید این نوع راکتها با نام " آرس-1 "، از سوخت هیدروژن و اکسیژن مایع استفاده می کنند و با ارتفاعی حدود 360 متر، شاتل را تا ارتفاع 55 کیلومتری سطح زمین همراهی می کنند. این موشک ها تقریبا در همه تجهیزات و بخصوص موتور پیشران خود با دیگر موشک های فعلی تفاوت دارند. سری دومی  این نوع راکت ها  که با نام " آرس- 5 " شناخته می شوند، این تفاوت را با آرس-1 دارند که شاتل را به ارتفاع بیشتری ( 286 کیلومتر ) از سطح زمین منتقل می کنند.

با ساخته شدن این نوع از راکتها و امتحان کردن آنها در چند ماموریت فضایی، نمونه اصلی و نهایی برای ماموریت اصلی آماده می شوند و طبق گفته مایکل گریفین، مدیر ناسا، اگر همه چیز به خوبی پیش رود؛ می توانیم در 20 سال آینده شاهد پرواز انسان به سوی مریخ باشیم؛ سفری که شاید جذاب تر  و مهم تر ازگام نهادن بر ماه باشد.

  منبع : nasa.gov

  نويسنده  : علی پزشکی

تلسکوپ فضایی هابل توانست کم نورترین ستارگان یک خوشه کروی را که به‌نظر می‌رسد کهنسال‌ترین خوشه کروی جهان باشد، آشکار کند.

دوربین پیشرفته نقشه‌برداری تلسکوپ فضایی هابل، ACS، در تصویری با 120 ساعت نوردهی توانست کم‌نورترین ستارگان خوشه کروی ان‌جی‌سی 6397 را آشکار کند. شدت نور این ستاره‌ها به اندازه نور شمعی است که روی کره ماه روشن شده باشد. این خوشه کروی که در فهرست اجرام ان‌جی‌سی شماره 6397 را به خود اختصاص داده است، با قدر 5.7+ در صورت فلکی آتشدان واقع شده و در فاصله 8500 سال‌نوری، یکی از نزدیک‌ترین خوشه‌های کروی به زمین محسوب می‌شود.

شرح عکس: خوشه ستاره‌ای کروی ان‌جی‌سی6397 از دید تلسکوپ فضایی هابل. کم‌نورترین کوتوله‌های سفید و سرخ به‌ترتیب در تصاویر سمت راست بالا و پایین دیده می‌شوند.

پس از اتمام کار تصویربرداری، گروهی از اخترشناسان به سرپرستی "هروی ریچر"، استاد دانشگاه بریتیش‌کلمبیا در ونکور، تحلیل این تصویر را آغاز کردند و به موارد جالبی دست یافتند. ستارگانی در این خوشه کروی پیدا شده است که کم‌نورترین نمونه در خانواده خود محسوب می‌شوند. پیرترین کوتوله‌های سفید این خوشه، 12 میلیارد سال عمر دارند و دانشمندان تخمین می‌زنند این خوشه کروی تولد خود را اندکی پس از آغاز کیهان در 13.7 میلیارد سال پیش جشن گرفته باشد! البته ممکن است خوشه‌های پیرتر از ان‌جی‌سی6397  نیز وجود داشته باشد، اما تا چنین نمونه‌هایی یافت نشود، نمی‌توان نتیجه‌گیری قطعی کرد. بنابر یافته‌های دیگر این گروه، در تعداد اندکی از ستارگان این خوشه، مقداری از مواد مرموز  نخستین سال‌های پس از مهبانگ دیده شده است. علاوه بر ستارگان معمولی، ستارگان کوتوله متنوعی نظیر کوتوله‌های سفید و سرخ نیز در این تصویر نیز دیده می شود، ستارگانی هم‌وزن یا سبک‌تر از خورشید که سوخت هیدروژنی را به‌مقدار کم و در مدت بسیار طولانی سوزانده‌اند.

  منبع : universeToday.com

  نويسنده  : علی پزشکی

سیاره‌شناسان نشان داده‌اند لکه‌های سیاه روی مریخ، چیزی جز فوران‌های یخ خشک یا همان دی‌اکسید کربن جامد نیست.

مدت‌ها است تصاویر ارسالی مریخ‌گردها، لکه‌های سیاهی را روی مریخ نشان می‌دهد. سازمان فضایی ناسا گروهی را مامور بررسی و مطالعه این لکه‌های سیاه کرده است، اما این گروه در تحقیقات اولیه خود نتوانست به نتیجه خاصی درمورد ماهیت و منشا آنها یابد. گذشت و گذشت تا نوبت به بررسی تصاویر ارسالی مدارگرد ادیسه مریخ رسید. سیاره‌شناسان امیدوار بودند با بررسی این تصاویر هم به زمان پیدایش این لکه‌ها پی ببرند و هم ماهیت این لکه های سیاه را آشکار کنند. با بررسی دوریست تصویر از مدارگر ادیسه مریخ که از منطقه‌ای خاص در کلاهک قطبی جنوب مریخ گرفته شده بود، این گروه دریافت که لکه های سیاه چیزی جز فوران یخ خشک (دی‌اکسید کربن جامد) نیست! و اکنون ما درمورد این لکه‌های مریخی اطلاعاتی نه چندان زیاد در دست داریم.....   

شرح عکس: تصویری خیالی از یخ‌فشانهای مریخ که توده‌هایی از یخ خشک (دی‌اکسید کربن جامد) را به هوا پرتاب می‌کنند

فیل کریستین، استاد دانشگاه آریزونا و مدیر هدایت دوربین تصویربرداری ادیسه مریخ در این مورد می‌گوید : " برای تصور چنین رویدادی فرض کنید که بر روی مریخ هستید. در چند متری‌تان صدای عجیبی می‌شنوید و ناگهان، تکه‌ای از سطح مریخ را می‌بینید که کنده می‌شود و توده‌های جامد سفید رنگی با فشار زیاد از سطح مریخ بیرون می‌زند. تعجب می‌کنید و با خود می‌گویید که این چی بود؟...  اندکی بعد برای رفع خستگی روی تکه سنگی می‌نشینید. دقایقی بعد احساس می‌کنید سنگی که بر روی آن نشسته‌اید، تکان می‌خورد و... ناگهان خود را با سنگ در هوا می‌بینید. بله، شما بر روی یکی از این فوران‌گرها نشسته بودید!!! ".

این فوران‌ها معمولا از اوایل فصل بهار در کلاهک جنوبی مریخ دیده می‌شوند. اکثر آنها طی یک هفته به‌وجود می‌آیند و فعالیت خود را به‌سرعت آغاز می‌کنند. عمرشان هم معمولا از یک تا 3 ماه است، اما بعضی از آنها تا 100 روز هم زندگی می‌کنند! پهنای دهانه هریک از این کوه‌های یخ‌فشان کوچک از 15 تا 46 متر متغیر است و هنگامی که فوران می کنند، توده‌های یخ خشک را ارتفاع چند صدمتری سطح سیاره پرتاب می‌کنند. سرعت پرتاب توده‌ها بسیار اندک و 161 کیلومتر بر ساعت است. این یخ‌فشان‌ها که تعدادشان فعلا معلوم نیست، تنها چند متر با یکدیگر فاصله دارند. تصورش را بکنید که جایی فرود آمده‌اید که هر لحظه ممکن است در چند قدمی‌تان، یک یخ‌فشان مریخی فعال شود و توده‌های ماده را با سرعت 161 کیلومتر بر ساعت به بالا پرتاب کند؛ و لحظاتی بعد هم خود شما با مواد به ارتفاع حدود 300 متری از سطح مریخ پرتاب شوید چون زیر پای شما یک یخ فشان وجود داشته است. از این وضعیت چه احساسی دارید؟

مدل‌های گوناگونی درباره این یخ‌فشان‌ها ارایه شده است که توضیح می‌دهند این فوران‌گرها چگونه مواد را به بالا پرتاب می‌کنند. شرح کامل این مدل‌ها و همچنین دیگر یافته‌های بدست‌آمده در مورد این لکه‌ها را می‌توانید در مجله نیچر مجلد 17 آگوست بخوانید.

  منبع : universeToday.com

  نويسنده  : علی پزشکی

تلسکوپ فضایی اسپیتزر در آخرین تصویر ارسالی جزئیات دقیقی از سحابی جبار به نمایش گذاشت.

 وقتی از آسمان شب‌های زمستان یاد می‌کنیم، بی‌شک به یاد صورت فلکی جبار می‌افتیم و ناخودآگاه یکی از زیباترین اجرام آسمانی در ذهنمان شکل می‌گیرد، سحابی بزرگ جبار!

شرح عکس: تصویر سحابی جبار در نور مرئی و موج فروسرخ : تصویر چپ را تسلکوپ فضایی اسپیتزر گرفته است          

تلسکوپ فضایی اسپیتزر به‌تازگی تصویر زیبایی از سحابی جبار گرفته است. شاید این خبر چندان مهمی برای یک منجم آماتور نباشد، چرا که تلسکوپ‌های کوچک و بزرگ زمین و در صدر آنها تلسکوپ فضایی هابل، بارها و بارها از این جرم آسمانی عکس‌برداری کرده است؛ اما برای آنهایی که شیفته تماشای چهره فروسرخ اجرام آسمان هستند، خبر جالبی است.

تلسکوپ فضایی اسپیتزر در آخرین تصاویر ارسالی خود به زمین، پرتوهای فروسرخی را که 1600 سال در راه بوده، جمع کرده است و این نمای بی‌نظیر را از سحابی جبار را به تصویر کشیده است. این تصویر با پردازش و کنار هم چیدن ده‌هزار تصویر ارسالی دوربین فروسروخ اسپیتزر، IRAC، درست شده است. اسپیتزر در این تصویر پرکیفیت توانست به راحتی 2300 گوی از گاز و گرد و غبار را شناسایی کند که در آینده‌ای دور به منظومه‌هایی ستاره‌ای مانند منظومه شمسی ما تبدیل شوند.

 منطقه روشن مرکز تصویر، جایگاه چهار ستاره خوشه ذوزنقه در قلب این سحابی است که زادگاه ستارگان سنگین و پرفروغ این سحابی نیز محسوب می‌شود. بسیاری از منجمان آماتور جهان این منطقه را "موج آسمانی" می‌نامند؛ بعضی دیگر هم آن را به نام "تونل فضایی" می شناسند، چون هم به شکل موج دریا است و هم به شکل تونل. کمتر تلسکوپی پیدا می شود که بتواند با این وضوح بالا، چنین تصویری را از این چهار ستاره ثبت کند.

این عکس یکی از مهم‌ترین تصاویر اسپیتزر به شمار می‌رود. نهادهای علمی مختلفی نظیر ناسا، اسا، مرکز عملیات اجرایی اسپیتزر در کالیفرنیا و دانشگاه امیتسون هاروارد در تهیه آن نقش داشته‌اند و دانشمندان بسیاری نظیر تام مگاس، پیشگام آغاز کاوش‌های فضایی در دانشگاه اهایو، بر روی آن تحقیق می‌کنند. سحابی جبار یکی از مشهورترین اجرام رصدی آسمان شب زمستان با قدر ظاهری 5 است که در نگین شمشیر صورت فلکی شکارچی واقع شده و آزمایشگاهی مهم برای بررسی چگونگی زندگی ستارگان به‌شمار می‌رود.

شرح عکس: نمای تلسکوپ فضایی هابل از سحابی جبار

  منبع : universeToday.com

  نويسنده  : علی پزشکی

دانشمندان سازمان فضایی ناسا با استفاده از مدارگرد روسی که در امواج ایکس فعالیت می کند موفق به کشف کمربند جدیدی از ملیونها سیارک در محدوده نپتون شدند

تصویری خیالی از نمای یکی از اعضاء کمربند سیارکهای نپتون

در سالهای اخیر دانشمندان بیش از پیش بر روی کمربند " کویی پر " محدوده ای بسیار وسیع از اجرام سنگی فعالیت می کنند. احتمال می رود اکثر دنباله دارهایی که به سمت خورشید روانه می شوند جزء این منطقه باشند. کمربند مشهور دیگری را نیز در منظومه شمسی خود داریم که بین دو سیاره مریخ و مشتری را خانه خود انتخاب کرده اند. تا کنون دهها جرم سنگی در این منطقه کشف شده که از مشهورترین آنها می توان به "سرس" اشاره کرد. اما اخیرا محققان با استفاده از مدارگرد ناسا که در موج ایکس کار می کند موفق به کشف کمربند دیگری در محدوده سیاره نپتون شدند. حالا دیگر منظومه شمسی ما 2 کمربند سیارک دارد. یکی در حومه مریخ- مشتری و دیگری در محدوده نپتون. دانشمندان تعداد اجرام ریز این کمربند را ملیونها عدد تخمین زده اند و بزرگترین جرمی که در این منطقه یافته شده تنها 100 متر طول دارد. بلافاصله پس از کشف این کمربند مسئولان سازمان فضایی ناسا شروع به نامگذاری بزرگترین اجرام این کمربند کردند که از جمله آنها می توان به نامهایی نظیر "کابوانس" و " قنطورس" اشاره کرد.                                                                                                                                        

ممکن است اگر بشر بتواند روزی بر یکی از اعضاء این کمربند فرود آید شاهد چنین نمائی از روی یکی از سیارکها باشد

 آسنتا کارای پروفسور دانشگاه کالیفرنیا در اینباره می گوید : "ما معمولا با عکسبرداری های بلند مدت و جابجایی یک جرم در پس زمینه ستارگان می توانستیم بزرگترین خرده سنگهای کمربند کویی پر را کشف کنیم. از همین روش هم برای کشف این کمربند استفاده کردیم و به نتیجه رسیدیم. نمونه بارز استفاده از این روش سدنا است." ستاره شناسان با مشاهده چند عکس که به مدت چند شب فاصله از هم گرفته شده بود در پس زمینه ستارگان جرمی را یافتند که در هر ثانیه 10 مایل حرکت می کرد. این اولین جرم این کمربند بود که نام آنرا " عقرب- ایکس 1 " نهادند. تنها جرمی که بیشترین ضریب بازتاب را در این کمربند تا به حال به خود اختصاص داده است. ضریب بازتاب میزان نوری است که یک سطح پس از جذب مقداری از نور بقیه را می تاباند. این کمربند که فعلا با نام خلاصه شده تی.ان.آ (کمربند محدوه نپتون) شناخته می شود دارای خرده سنگهای بسیار ریزی نیز است و به همین خاطر هم است که حتی ممکن است دیگر اجرامی به بزرگی کمربند کویی پر در آن یافت نشود. تنها اعضائی در این کمربند زودتر از بقیه کشف می شوند که بیشترین مقدار ضریب بازتاب را در بین اجرام اطراف خود داشته باشد. هرچند که تلسکوپهای زمینی حتی قادر به نمایش چنین اجرامی در این فاصله عظیم نیستند اما ستاره شناسان امیدوارند با استفاده از روش جابه جائی جرم در پس زمینه تصاویر ستارگان اعضائ بیشتری از این کمربند را کشف کنند.                                                                                                                                      

نمای تعدادی از اجرام یافت شده در کمربند سیارکها در حد فاصل مریخ و مشتری

  منبع : Space.com

  نويسنده  : علی پزشکی

با انجام نظر سنجی یکی از سایتهای نجومی(Space.com)بین بعضی از اعضاء اصلی انجمن بین المللی نجوم معلوم شد که تعدادی از آنها در جلسه بعدی انجمن رای به سیاره نبودن پلوتو و زنا خواهند داد.

چندی پیش با کشف جرمی در کمربند کوویی جنگ و دعوای داغی میان اخترشناسان مبنی بر اینکه آیاباید آن را سیاره دهم منظومه شمسی خواند پیش آمد. جریان وقتی جالبتر شد که با تحقیقات بیشتر معلوم شد که این جرم تقریبا اندازه پلوتو است و حتی چندی بعد قمری نیز برای آن کشف شد. حال اگر پذیرفته می شد که این جرم سیاره دهم باشد از این پس اگر هر جرم دیگری در این کمربند بزرگ کشف می شد باید آن را جزء منظومه شمسی می دانستیم اما اگر این جرم را جزء منظومه خود نمی دانستیم پلوتو سیاره ای که از مدت کشف آن بیش از 75 سال می گذشت و 1400 مایل( تقریبا نیمی از ماه خودمان) قطر

داشت هم چون عضو این کمربند بود از لیست سیارات حذف می شد. بنابراین نیاز بود تا کلمه " سیاره " به طور کلی تعریف شود تا همه دعواها خاتمه یابد. در چنین مواقع بحرانی انجام این نوع کارها بر عهده " انجمن بین المللی اخترشناسان " گذاشته می شود. طبق برنامه های این انجمن قرار است که در جلسه بعدی که شهریورماه برگزار می شود تکلیف این موضوع معلوم شود. تا کنون برای زنا یک قمر به نام " گابریل " و برای پلوتو سه قمر به نامهای "نیکس" و "هیدرا" و "چارون" کشف شده است. طبق صحبتهای انجام شده و نظرسنجی که یکی از سایتهای نجومی معتبر بین اعضاء این انجمن برگزار کرد اکثر این منجمان حرفه ای گفتند که رای به سیاره نبودن پلوتو و زنا( سیاره دهم ) در جلسه آتی انجمن خواهند داد. اما تا این گردهمائی برگزار نشود هیچ چیز معلوم نیست. جالب اینجاست که با نظرات ارائه شده در مورد سیاره بودن یا نبودن پلوتو و زنا که انجمن انجام داده یک پیشنهاد بیش از همه مورد استقبال اعضاء قرار گرفته و آن این است که پلوتو را به خاطر سابقه زیادی که از کشف آن می گذرد به عنوان یک پیش سیاره یا "سیاره ساده" که امکان هیچ حیاتی در آن نیست شناخته می شود و زنا این جرم جنجالی از لیست سیارات حذف می شود و بنابراین هر نوع جرمی حتی اگر بزرگتر از پلوتو  و زنا هم از این پس کشف شود دیگر جزء سیارات شناخته نمی شود. اعضاء این انجمن علاوه بر دادن رای به این پیشنهاد به تعریف کلمه " سیاره " در جلسه بعدی خود که هفته آینده برگزار می شود خواهند پرداخت.                                                   

  منبع : Space.com

  نويسنده  : علی پزشکی

 اختر شناسان با استفاده از تلسکوپ غول پیکر ای.اس.او موفق به یافتن سیستم ستاره ای شگفت انگیزی شده اند.در این سیستم دوتایی، ستاره کوتوله سفید با دمای بالا و اندازه ای اندکی کمتر از نصف خورشید به همراه یک کوتوله قهوه ای که پنجاه پنج بار از سیاره مشتری پر جرم تر است ،به دو یکدیگر در گردشند.

پیر مکستید که مسئولیت تهیه و ثبت گزارش  این تحقیقات را  در مجله نیچر را بر عهده دارد در این باره می افزاید:این گونه سیستم ها مراحل بسیار آشفته ای را سپری نموده اند.وجود چنین پدیده ای در واقع نشان دهنده این است که این کوتوله قهوه ای بدون هیچ گونه تغییری توسط یک ستاره غول سرخ بلعیده شده است و در طی وا پاشی لایه های بیرونی ستاره غول آز ان خارج شده است.

 این دو ستاره در فاصله ای برابر 3/2 شعاع خورشید ( اندکی کمتر از فاصله زمین تا خورشید) از یکدیگر قرار دارند و هر دو ساعت یک بار به دور هم می گردند.نکته قابل توجه سرعت گردش بسیار زیاد ستاره کوتوله قهوه ای است که با سرعتی در حدود 800 هزار کیلو متر در ساعت به دور خود می گردد!

پیش از این نیز این دو ستاره چندان هم به یکدیگر نزدیک نبوده اند. زمانی که ستاره خورشید مانند( که هم اکنون به یک کوتوله سفید تبدیل شده است)،در طی مراحل پایانی عمر خود به یک غول سرخ تبدیل شده بود ،فاصله خود را تا کوتوله قهوه ای، بسیار کاهش داده است.در آن هنگام غول سرخ به یکباره همدم خود را بلعیده است.سرانجام پس از این که غول سرخ لایه های بیرونی خود را در فضا پراکنده ساخت یک سیستم دوتایی که از یک کوتوله سفید و یک کوتوله قهوه ای تشکیل شده است را از خود به جای گذاشت.

مکستید می افزاید :یکی از مهمترین موضوعاتی که ذهن ما را به خود مشغول کرده،این است که آیا ستاره همدم در گذشته فقط بیست برابر سیاره مشتری جرم داشته و در طی گذر از مراحل مختلف تبخیر شده است

 بر طبق نظریه نسبیت عام آلبرت انیشتین، مدار گردش این دو جرم به دور  یکدیگر با گذشت زمان کاهش خواهد یافت،به عبارت دیگر ستاره کوتوله قهوه ای هیچگاه توان گریختن از این سیستم را نخواهد داشت.

رالف نپیواتزکی از دانشگاه هرت فوردشیر انگلستان در این باره می گوید: 1.4 میلیارد سال دیگر مدت زمان گردش این دو جرم به دور یکدیگر به یک ساعت کاهش خواهد یافت،در آن هنگام کوتوله سفید همچون یک مکنده بسیار عظیم عمل کرده و ستاره کوتوله قهوه ای ،یگانه همدم خود را خواهد بلعید.

 این کوتوله قهوه ای با نام  دبلیو.دی 349- 0137 برای نخستین بار توسط طیف نگار یو.وی.ای.اس کشف شد.دانشمندان با استفاده از طیف نگار تلسکوپ ای.اس.او در ایالت لوئزیانا، 20 طیف از این ستاره را ثبت کردند و بر اساس داده های این طیف نگار توانستند جرم کوتوله قهوه ای و زمان گردش آن را محاسبه نمایند.

کوتوله های قهوه ای ستارگانی خاموش هستند که می توانند تا 75 برابر سیاره مشتری جرم داشته باشند.در این گونه اجرام به دلیل نا پایداری، همجوشی هسته ای صورت نمی پذیرد.

ستارگان کوتوله سفید ،اجرامی بسیار  داغ و چگال هستند و اندازه ای برابر زمین  دارند.کوتوله های سفید در طول زندگی انرژی خود را از تبدیل هیدروژن به هلیوم تامین می کنند.زمانی که سوخت هیدروژنی در این ستارگان به پایان می رسد تغییرات بسیاری زیادی در آن ها به وجود می آید که در نهایت منجر به مرگ ستاره می شود.در آن هنگام ستاره شروع به بزرگ شدن می نماید و به یک غول سرخ تبدیل می شود.پس از مدتی لایه های بیرونی خود را به اطراف پراکنده می کند و تبدیل به یک سحابی سیاره نما می شود.سرانجام پس از این که سحابی نیز در فضای میان ستاره ای پخش می شود ،یک کوتوله سفید بو جود می آید.خورشید ما نیز در طی چند میلیارد سال آینده چنین مراحلی را طی می کند و تبدیل به یک کوتوله سفید خواهد شد.

  منبع : ESO news Release

  نويسنده  : اسماعیل مروجی

سازمان فضایی آمریکا برای بررسی بیشتر ماهیت انرژ ی تاریک شروع به ساخت تلسکوپ فضایی پیشرفته ای کرد که قرار است در سال 2013 در نقطه دوم لاگرانژی زمین قرار گیرد.

این تلسکوپ که مراحل ساختش در اواسط کار است به نام " تلسکوپ فضایی انرژی تاریک " نیز نامگذاری شده است. اکثر ابزارالات این تلسکوپ نظیر دوربین فروسرخ و دوربین سیاره ای آن شبیه به هابل ولی پیشرفته تر از آن ساخته خواهد شد. بر اساس اطلاعتی که به ان داده می شود به بررسی 3000 ابر نواختر در نزدیکی زمین می پردازد و سپس به کار اصلی خود یعنی تحقیق درباره شگفت انگیزترین موضوع کیهانی یعنی ماده تاریک خواهد پرداخت. آیا می دانستید همه اجرامی را که ما در کیهان مشاهده نظیر کهکشانها و سحابی ها تنها 5 درصد از جرم عالم را تشکیل می دهند و بقیه آن به طرز عجیبی دیده نمی شود؟ پس در ایجاست که جای خالی این تلسکوپ فضایی احساس می شود. نیمی از طراحان این تلسکوپ از سازندگان با تجربه تلسکوپ هابل هستند که در این طرح بزرگ ناسا را یاری می دهدند. اکنون ساخت تلسکوپ در اواسط کار به سر می برد و اگر همه چیز طبق پیش بینی ها درست انجام شود این تلسکوپ توسط موشکهای دلتا- 5 یا

اطلس- 4 به نقطه به نقطه دوم لاگرانژی زمین منتقل خواهد شد. هنگامی که این تلسکوپ شروع به کار می کند جیمز وب در اوایل کار خود قرار دارد و از مرگ تلسکوپ فضایی هابل هم که با سوختن در جو یک آتش بازی را بر فراز اقیانوس آرام به پا کرد چند ماهی می گذرد.

   منبع : universeToday.com

اولین فضانورد ایرانی درحالی تمرین‌های آماده‌سازی را پشت‌سر می‌گذارد که مقامات رسمی آژانس فضایی روسیه از پرواز او اظهار بی‌خبری می‌کنند

"آناتولی پرمینوف"، رئیس آژانس فدرال فضایی روسیه، اعلام کرد که "انوشه انصاری"، میلیونر ایرانی الاصل آمریکایی و اولین زن داوطلب برای تور فضایی ، هنوزبه روس کاسموس درخواستی برای تور فضایی به ایستگاه فضایی بین المللی ارایه نکرده است. پرمینوف اظهار داشت: "انصاری هنوز به ما مراجعه نکرده است. من از طریق مطبوعات درباره وی باخبر شدم. کمپانی آمریکایی "اسپایس ادونچرز" که از سوی روس کاسموس اختیار تام دارد، هنوز نتیجه جستجوی کاندیدای مناسب را ارائه نکرده است".

این درحالی است که پیش از این، اطلاع داده شده بود محتمل ترین کاندیدای "کرسی فضایی" در سفینه روسی "سایوز"، انوشه انصاری است.طبق اطلاعات یکی از سایت های فضایی معتبر خارجی، انوشه انصاری، معاینات کمیسیون پزشکی رادر روسیه با موفقیت سپری کرده و در ماه آوریل (فروردین سال آینده)، دوران آماده سازی پرواز را در مرکز فضایی گاگارین در حومه مسکو آغاز می کند.

انوشه انصاری پنجمین توریست و اولین زن در جهان خواهد بود که به این سفر یک هفته ای 20 میلیون دلاری میرود. وی که در ایران متولد شده، 39 سال دارد و دارای مدرک کارشناسی در رشته های مهندسی الکترونیک و مهندسی رایانه از دانشگاه جورج میسون و مدرک کارشناسی ارشد مهندسی الکترونیک از دانشگاه جورج واشنگتن است. وی یکی از بنیانگذاران بنیاد Ansari X-prize است که جایزه ای 10 میلیون دلاری برای پرواز موفقیت آمیز اولین سفینه فضایی شخصی با نام SpaceShipOne پرداخت کرده است.

اولین توریست، "دنیس تیتو"، آمریکایی ایتالیایی الاصلی بود که در سال 2001 به ایستگاه فضایی گام نهاد و پس از او، "مایکل شاتلورت" از آفریقای جنوبی در سال 2002 و "گئورگی اولسن"، مولتی میلیونر آمریکایی در سال 2005 به ایستگاه فضایی بین المللی پرواز کردند. چهارمین توریست، "دایسوکه انوموتو" ژاپنی است که قرار است پاییز امسال به ایستگاه فضایی بین المللی سفر کند.

روس کاسموس امیدوار است که از اواخر سال 2009، 6 نفر را در هر گروه فضایی به ایستگاه فضایی اعزام کند که در آن صورت می توان در هر سال، 4 توریست را به فضا فرستاد. در آن هنگام از سفینه فضایی "کلیپر" استفاده خواهد شد.

  منبع : خبرگزاری نووستی روسیه

  نويسنده  : علی پزشکی

کشف سریع‌ترین ستاره نوترونی با سرعت 1500 کیلومتر بر ثانیه، باعث پیچیده تر شدن این موضوع شده است که چگونه اجساد چگال ستارگان به چنین سرعت‌های بالایی دست پیدا می‌کنند.

ستارگان نوترونی، باقی‌مانده ستارگان سنگینی هستند که درانفجارهای ابرنواختری نابود شده‌اند. آنها کره‌هایی در ابعاد یک شهر بزرگند و به شکلی باورنکردنی چگالند، به‌طوری‌که یک قاشق چای‌خوری از ماده این ستاره‌ها یک میلیارد تن وزن دارد. بسیاری از ستارگان نوترونی شناخته‌شده با سرعت صدها کیلومتر بر ثانیه حرکت می کنند. اما یکی از آنها که در سال 2005 شناسایی شد 1100 کیلومتر بر ثانیه سرعت داشت. تخمین زده می‌شود که برخی از این ستارگان سرعتی بیش از 1500 کیلومتر بر ثانیه داشته باشند. البته شاید این سرعت‌های بالا درمسیر غیرمستقیم اندازه گیری شده باشد، چراکه مشاهدات نشان می‌دهد این حرکت‌ها تاثیراتی بر گازهای اطراف داشته است.

اخترشناسان وقت زیادی را برای مطالعه چگونگی شتاب‌گیری ستارگان نوترونی و دست‌یابی آنها به این سرعت‌های زیاد صرف کرده‌اند. بر اساس مدل‌ها و تئوری‌های موجود، سرعت این ستارگان معمولا چند صدکیلومتر بر ثانیه است و به‌ندرت به 1000 کیلومتر بر ثانیه می‌رسد.

اما ستاره‌ای نوترونی که به‌تازگی کشف‌شده، 1500 کیلومتر بر ثانیه سرعت دارد که مدل‌های قبلی را به مبارزه طلبیده است. این کشف توسط محققان سازمان فضایی ناسا و با استفاده از تلسکوپ فضایی چاندرا انجام شده است. چاندرا به‌مدت پنج‌سال از این ستاره نوترونی که RX J0822-4300  نام دارد، تصویر برداری نمود . این ستاره که در یک سحابی باقی‌مانده ابرنواختری در صورت فلکی کشتی‌دم قرار گرفته، هرسال 44 هزارم درجه در آسمان حرکت می کند و بر اساس تخمین هایی که زده شده، فاصله‌اش با ما 6500 سال نوری است.

  منبع : New scientist space

  نويسنده  : ایلیا تیموری